Του Λάμπρου Παπαδή
Αν τελικά το 2024 έδωσε ένα ηθικό δίδαγμα στην ελληνική Αριστερά, πέραν του διαχρονικού ταλέντου που έχει να κατακερματίζεται, να διασπάται και να εναντιώνεται στον ίδιο τον προηγούμενο εαυτό της, είναι και ένα πρόσθετο πλέον, το οποίο είναι η μαζική, έντρομη και επιπόλαια φυγή προς τα εμπρός· αυτό το οποίο έχω ξαναγράψει στην περίπτωση του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη, η εκλογή του οποίου ήταν μια αψυχολόγητη πεποίθηση του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ να βρει έναν «Αριστερό» Μητσοτάκη, με την ελπίδα να πέσει ο Δεξιός Μητσοτάκης...
Τι θα έπρεπε ίσως να φέρει ο «Αγιος Μαρξ» στην ελληνική Αριστερά το 2025, μπας και εμπνεύσει τα επόμενα χρόνια και γίνει κυβερνώσα, μιας και το ιστορικό της χρέος πλέον γίνεται πιο επιτακτικό;
Ενότητα: Οχι τόσο πολύ με την έννοια της ρομαντικότητας στην ιδεολογία αλλά στην πολιτική... Φυσικά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Αριστερά υπάρχουν διαφορές και φυσικά οι διαφορές με το ΚΚΕ είναι περισσότερες και πιο αγεφύρωτες... Οπότε θα είναι μια ακόμη πολιτική χρόνια θεωρητικών συζητήσεων για τη δημιουργία του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και την κοινή εκλογική πορεία, κάποτε, άμα και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και σαπίσει ο χρόνος...
Ρεαλισμό Συμμαχιών: Πράγμα δύσκολο μιας και σε ό,τι έχει να κάνει με τα παραπάνω, μοιραία όταν μιλάμε για πολιτικές συμμαχίες, προγραμματικές συμφωνίες και κοινή εκλογική κάθοδο, μαθηματικά κάποιος πρέπει να κάνει πίσω, να παραχωρήσει τη θέση του, να κάτσει στα μετόπισθεν και να κάνει χώρο στην ηγεσία... Τα κόμματα της Αριστεράς απαιτούν συλλογικότητα αλλά δεν είναι και Ρωμαϊκές Αυτοκρατορίες, να έχουν πότε-πότε στον θρόνο δύο αυτοκράτορες που θα μοιραστούν τις εκτάσεις της...
Ριζοσπαστική ρητορική και υλιστική ατζέντα: Ο λόγος που η Αριστερά και το Λαϊκό Μέτωπο σάρωσαν στη Γαλλία και ενδεχομένως κάποια στιγμή, ίσως και με το ισχύον εκλογικό σύστημα, να κυβερνήσουν είναι γιατί πάρα πολύ απλά η γαλλική Αριστερά μίλησε στην κοινωνία μέσω της υλιστικής, πραγματικής και κοινωνικοοικονομικής ατζέντας... Η γαλλική Αριστερά δεν έδωσε όλο της το πολιτικό είναι σε ζητήματα μόνο του ευρύτερου δικαιωματισμού, σχεδόν ανέξοδα και για το χάιδεμα απλά των αυτιών ορισμένων κοινωνικών μειονοτήτων του πολιτικού και εκλογικού κέντρου, αλλά μίλησε για τον κατώτατο μισθό, το σύστημα υγείας, την κρατικοποίηση στρατηγικών, παραγωγικών και οικονομικών τομέων της χώρας, τις σχέσεις με τις Βρυξέλλες και τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, θίγοντας συγκεκριμένα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα...
Κοινώς, η Γαλλική Αριστερά ξεκαθάρισε και ξεκαθαρίζει ότι θα έρθει για να κυβερνήσει για τους πολλούς μη προνομιούχους και όχι για τους λίγους και μόνιμα ευεργετημένους...
Σε αντίθεση με την ελληνική Αριστερά που τα τελευταία 6 χρόνια προσπαθεί να βρει ταυτότητα, ακόμα και στην πολιτική της γλώσσα και τη δημόσια ρητορική της... Κακά τα ψέματα, τα τελευταία 6 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά πιο πρόσφατα δεν μιλούν ξεκάθαρα, φωναχτά, δυνατά και με πολιτική κραυγή για τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, για την αναδιανομή του εισοδήματος, για την κρατικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας, για την εθνικοποίηση των τραπεζών και λυπάμαι που το λέω αλλά παρατηρώ επίσης και ένα κόμπλεξ σε ό,τι έχει να κάνει με την ιδεολογική ταυτότητα... Παρατηρώ ότι φοβούνται ορισμένοι να προσδιορίσουν και να ομολογήσουν την πολιτική τους προέλευση και πεποίθηση... Δεν λένε πλέον αριστερός αλλά κεντροαριστερός, δεν λένε πλέον σοσιαλιστής αλλά σοσιαλδημοκράτης. Δεν μιλάνε πλέον για τη φορολόγηση του πλούτου και του κεφαλαίου προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, αλλά μιλούν για μια πιο «δίκαιη κοινωνία», ένα πιο «δίκαιο μοίρασμα της πίτας», άρα κατά συνέπεια αφήνουμε τον πλούτο ήσυχο εκεί που είναι σε αυτούς που τον έχουν και απλά θα μοιράσουμε πιο δίκαια τη φτώχεια;
Πρόσωπο: Και μέσα σε όλα τα παραπάνω υπάρχει το κενό, η έλλειψη και η ανάγκη του προσώπου. Οσο η ελληνική Αριστερά δεν κατανοεί ότι δεν φτάνει μόνο η κεντρώα ρητορική, η θεσμικότητα της ατζέντας, η πεποίθηση ότι κάποιος απλά είναι σοβαρός ή αληθινά κομματικός, όπως και από την άλλη αν συνεχιστεί η πεποίθηση ότι πολιτική γίνεται μόνο μέσα από το tiktok και τις πρωινές ψυχαγωγικές εκπομπές, λίγο πριν τα ζώδια και λίγο μετά τη μαγειρική, τότε ούτε καν το ιδανικό πρόσωπο θα θελήσει να εμφανιστεί...
Ο κόσμος στην Ελλάδα συνεχίζει να ψηφίζει για πρωθυπουργό και σπανίως μένει σε κόμματα στην ίδια ποσότητα συμμετοχής...
Λείπει λοιπόν το πρόσωπο, λείπει εκείνο το μοντέλο του ηγέτη που θα έχει το άστρο και τη στόφα κι αν ο Αγιος Βασίλης το 2025 το έχει φέρει, τότε μπορεί έστω και μόνο με αυτό να επιτευχθούν και κάποια από τα παραπάνω...
0 Σχόλια