Το “φρούτο” της συναίνεσης: Ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης και ο Λένιν…

 

Ένα γλειφιτζούρι κυκλοφορεί (ξανά) το τελευταίο διάστημα στην πολιτική μας σκηνή: συναίνεση. Και το πιπίλισμά του πήγε και ήρθε με αφορμή τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη...

Και τι δεν ακούσαμε για τη συνάντηση αυτή. Ότι ήταν «καλή και ειλικρινής» (διαρροή κυβερνητική στα μέσα ενημέρωσης). Ότι ήταν «παραγωγική» (διαρροή από το ΠΑΣΟΚ). Και, τέλος, ότι η συναίνεση «είναι σαν το ταγκό, χρειάζεται δύο» (δήλωση Ανδρουλάκη).

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς δεν είναι ούτε «καλές» ούτε «κακές». Είναι αυτονόητες πολιτικές πράξεις, συνήθως αδιάφορες, δηλαδή χωρίς πολιτική ουσία. 

Πότε μια τέτοια συνάντηση έχει αξία; Όταν, για παράδειγμα, η χώρα βρίσκεται εν μέσω κάποιας κρίσης(κυρίως εθνικής) και οι πολιτικές δυνάμεις της πρέπει να βγάλουν προς τα έξω ενιαία στάση. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, δηλαδή όταν η κατάσταση είναι «ομαλή» ή «κανονική», αυτές οι συναντήσεις δεν είναι παρά μόνο μια κρύα και άνοστη σούπα.

Ας δούμε την προχτεσινή, πολυδιαφημισθείσα, συνάντηση:

Πρώτον, ήταν «ειλικρινής», όπως είπαν οι κυβερνητικές πηγές; Μπορεί να ήταν, αλλά υπό έναν απαράβατο όρο: ο πρωθυπουργός να είπε στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το λόγο της παρακολούθησής του από την ΕΥΠ. Αν, δηλαδή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε στο Νίκο Ανδρουλάκη «ήταν μια μ…… (γνωστή ελληνική λέξη) του επικεφαλής της υπηρεσίας ή του επιβλέποντος γραμματέα μου ή και των δύο», μπορεί η εξήγηση να ήταν ειλικρινής. Ας πει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πώς την εξέλαβε. Όμως, μέχρι στιγμής, επ’ αυτού δεν είχαμε τίποτα. Ούτε δήλωση ούτε διαρροή. Νοείται «συναίνεση» σε αυτό; Αδιανόητο είναι.

Δεύτερον, η συνάντηση ήταν «παραγωγική», όπως έλεγαν οι συνεργάτες του Ανδρουλάκη; Τι παρήγαγε, που δεν είχε παραχθεί νωρίτερα; Το ότι ο Μητσοτάκης αποδέχθηκε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ να φτιάξουν μια «εθνική επιτροπή» για το δημογραφικό πρόβλημα; Αυτά είναι διαχρονικά προβλήματα, που δεν λύνονται σε τέτοιες συναντήσεις.

«Συναίνεση» χρειάζονται οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί όταν ζορίζονται, για να ρυμουλκήσουν τις αντιπολιτεύσεις σε δικά τους κανάλια. Για παράδειγμα, αν το ΠΑΣΟΚ ψηφίσει υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα είναι «υπεύθυνη δύναμη»; Και όταν ζητάει μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα «κάνει λαϊκισμό»; 

Αλήθεια, την ώρα που έπινε το «πράσινο τσάι» του, ο Ανδρουλάκης μήπως έθεσε το αυτονόητο ερώτημα «πώς με βλέπεις, Κυριάκο, έγινα… πράσινος ΣΥΡΙΖΑ»;

Και, τέλος, στη «κανονική» πολιτική ζωή δεν χρειάζεται καμιά συναίνεση. Οι κυβερνήσεις που έχουν απόλυτη και σταθερή πλειοψηφία, όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παίρνουν αποφάσεις χωρίς να χρειάζονται την αντιπολίτευση. Αυτό είναι «αλφαβήτα» στην πολιτική.

Άλλωστε, δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα εγκώμια για τη συνάντηση και φάνηκε πόσο ανούσια ήταν η «συναίνεση». Η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο, με το οποίο οι μελλοντικές αυξήσεις στις αμοιβές για γίνονται με έναν …αλγόριθμο. Η αντιπολίτευση-και το ΠΑΣΟΚ- λέει ότι, για να δοθούν ουσιαστικές αυξήσεις, πρέπει να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. Φυσικά, θα επιβληθεί ο νόμος της πλειοψηφίας. Η «συναίνεση» πάει περίπατο.

Συνοψίζουμε: η «συναίνεση» είναι ένα φρούτο που είναι νόστιμο για τις κυβερνήσεις. Για τις αντιπολιτεύσεις είναι άχρηστο. Ο Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να το σερβίρει. Ο Ανδρουλάκης δεν έχει να κερδίσει κάτι τσιμπώντας το.

Δεν ξέρουμε ποιος από τους δύο γνωρίζει καλύτερα τη σημασία αυτής της ρήσης του Λένιν: «Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις την αντιπολίτευση είναι να την καθοδηγείς»…

Γιωργος Καρελιας

news247.gr