| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
|
Λ ιάνα Χατζηγεωργίου
Η Γιωτούλα η Ντοματούλα έχει αδερφούλα
Έτος Έκδοσης 2024
Αριθμός Σελίδων 24
ISBN 978-618-5709-33-4
Σχήμα Βιβλίου 23x23
Περιγραφή βιβλίου
Όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, εκεί στον μαγικό κήπο του κυρ Ορφέα Περπερέα, που είναι ο πιο όμορφος κήπος της θάλασσας και του βουνού, όταν η Τέτη η Μελέτη φέρνει στον κόσμο τη δεύτερη κόρη της, μια πρασινοπορτοκαλιά ντομάτα, η πρωτοκόρη της, η Γιωτούλα η Ντοματούλα, ξεπερνά γρήγορα τον αρχικό της ενθουσιασμό, που έχει τώρα πια αδελφούλα, κι αρχίζει να φοβάται ότι χάνει τη μαμά της, χάνοντας μαζί και τη χαρά της… Έχει ή δεν έχει τελικά δίκιο;
Βιογραφικό συγγραφέα [Λεμονιά (Λιάνα) Χατζηγεωργίου]
Μαμά της Μαριάμ! Γεννημένη και αναθρεμμένη στον ήλιο της Ελλάδας, με τα χάδια των γιαγιάδων και των παππούδων. Οι γονείς της «επέμεναν» να ανοίξει τα φτερά της για τόπους αλλοτινούς κι άλλο που δεν ήθελε. Ένα «θειικό» χέρι μακρύ σαν του Γκιούλιβερ την τράβηξε στο Λονδίνο… κι εκεί μέσα στην υδρόγειο σφαίρα αυτής πόλης ανακάλυψε το «ταξίδι της προσωπικής της Ιθάκης».
Κι από τότε ταξιδεύει. Κι έτσι ανακάλυψε:
— τη ζεστή σοκολάτα του Μεξικού,
— τις μαγιάτικες βόλτες στα πάρκα του Λονδίνου και τις αναμνήσεις που γενναία προσμένει κόσμος στο Αφγανιστάν…
Κι έτσι άρχισαν όλα, αλλά τίποτα δεν τελείωσε, μέχρι να πάψουμε να ονειρευόμαστε.
Βιογραφικό εικονογράφου (Μαρία Τουρουντζή)
Αιώνια μαθητευόμενη των παιδικών ζωγράφων, κι ας ήμουν η παιδαγωγός. Φανατική θαυμάστρια των μικρών μου καλλιτεχνών που ποτέ δεν ζωγραφίζουν ίσιες τις γραμμές, γιατί άλλωστε τι νόημα έχει η μονοτονία;
Ισορροπημένη πάντα ανάμεσα σ’ έναν φαντασιακό-φανταστικό κόσμο με κέντρο την παιδικότητα. Αρχικά, φοιτήτρια Δομικών Έργων, όπου μάλλον κι εγώ δεν τραβούσα ίσιες τις γραμμές. Αργότερα, παιδαγωγός, όπου μάλλον έπαιρνα αρκετό χρόνο, για να ενηλικιωθώ, και τώρα; Τώρα, κάνω ποδήλατο πάνω στις θεωρίες της Κοινωνιολογίας, για να μάθω τον κόσμο.
Όμως, θα σας πω ένα μυστικό. Εγώ τον κόσμο τον ανακάλυψα ήδη μέσα από την Sailor Moon και τα Χελωνονιτζάκια, τους συνεργατικο-αλτρουιστές μου ήρωες, σκαρφαλώνοντας στο Δέντρο που έδινε. Γιατί εγώ θα είμαι πάντα η Μαμίγκα Τουρουντζή.
0 Σχόλια