Μετά το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, πολλοί από τον ΣΥΡΙΖΑ και αρκετοί από το ΠΑΣΟΚ σκόρπισαν γέλιο – αλλά και θλίψη- με μπαρούφες για το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» - ως υπόδειγμα της εγχώριας Δημοκρατικής παράταξης.
Η ρητορική για επιστροφή στη θεωρία των «λαϊκών μετώπων», με συλλογικές ηγεσίες και συσπειρώσεις-κουρελού, υποδηλώνει την παρακμή και τα αδιέξοδα των κομμάτων – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στη… Γαλλία.
Το σχήμα γύρω από τον οπισθοδρομικό Μελανσόν, μπορεί να πήρε περισσότερες έδρες από τον Μακρόν και τη Λεπέν, αλλά απέχει από την κοινοβουλευτική και τη λαϊκή πλειοψηφία. Και ασφαλώς ο ίδιος, μόνο κατάλληλος για να κυβερνήσει δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Αρκετοί ωστόσο στη Ελλάδα προβάλλουν τη συγκρότηση «μετωπικού» σχήματος ως κυβερνητική «αναγκαιότητα» για τον αντιδεξιό χώρο. Εκλογικός συνεταιρισμός Κασσελάκη, Ανδρουλάκη, Ζωής, Βαρουφάκη και Χαρίτση; Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος, όταν θα αναζητήσουν υποψήφιο πρωθυπουργό και κυβερνώσα ομάδα.
Οι σύγχρονοι πολιτικοί φορείς, για να αποκτήσουν κυβερνητική προοπτική, πρέπει να έχουν ηγεσία πιο ισχυρή από ό,τι τα κόμματα.
Ο επικεφαλής πρέπει να είναι πολιτικός ευρύτερου βεληνεκούς, με αδιαμφισβήτητη πρωθυπουργησιμότητα και ηγεμονικό ρόλο στο χώρο του. Να συνδυάζει την ακτινοβολία στο εκλογικό σώμα με την ικανότητα σύνθεσης δυνάμεων, ιδεολογιών και πολιτικών θέσεων..Ποιος από τους σημερινούς κομματικούς επικεφαλής, του ενδεχόμενου «μετώπου», διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά- έστω κατά προσέγγιση; Όταν αμφισβητούνται στο εσωτερικό των κομμάτων τους ξεχωριστά, μπορούν να επικρατήσουν στη συνένωση τους;
Η τραγωδία στην Προοδευτική παράταξη είναι ότι κανείς από τους «ηγέτες» κομμάτων της και όσους φιλοδοξούν να τους διαδεχθούν, δεν έχει ηγετικό προφίλ. Είναι -ή θέλουν να γίνουν -«πρόεδροι» στα κόμματά τους, αλλά δεν έχουν προϋποθέσεις να αναγνωριστούν ως παραταξιακοί ηγέτες…
Γι’ αυτό στις ευρωεκλογές, η μειοψηφία πολιτών που έφτασε ως τις κάλπες, έδωσε την πρωτοκαθεδρία, στον χειρότερο πρωθυπουργό της χειρότερης κυβέρνησης από τη Μεταπολίτευση. Σε συνθήκες επιδείνωσης της κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων.
Στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ πιθανότερες είναι οι διασπάσεις τους, παρά κάποια εξέλιξη που θα τους προσδώσει το κύρος του «άξονα», γύρω από τον οποίο θα συγκροτηθεί «μέτωπο» εκλογικής επικράτησης.
Οι συζητήσεις για «εκλογική συνεργασία» προσφέρονται μόνο για δημόσιες σχέσεις όσων τις τροφοδοτούν, ή για εσωκομματική υπονόμευση, από επίδοξους διαδόχους.
Χωρίς ηγέτη – φυσικό επικεφαλής της παράταξης – η συζήτηση για συγκλίσεις, που θα «διώξουν τον Μητσοτάκη», είναι χάσιμο χρόνου . Όσους εμφανίζονται ως «λέοντες» του ΣΥΡΙΖΑ και «τίγρεις του» ΠΑΣΟΚ , μπορεί να τους φέρει βόλτα μόνος του ο Άδωνις.
Έτσι, επιστρέφουμε στην ουσία. Πολιτικός φορέας που θα διακόψει την κυριαρχία της ΝΔ και θα αναδείξει τον επόμενο πρωθυπουργό της Δημοκρατικής παράταξης δεν υπάρχει.
Συνεπώς, πρέπει να διαμορφωθεί. Ως πρωτοβουλία πολιτικού ηγέτη, που μπορεί να σταθεί στο δημόσιο χώρο. Να σηκώσει το χέρι, όποιος βλέπει κάποιον πέρα από τον Αλέξη Τσίπρα.
Αν μη τι άλλο, εκτός από την προσωπική του επάρκεια, διαθέτει πολιτική γοητεία. Και στην πολιτική ισχύει διαχρονικά αυτό που έλεγε ο Άγγλος συγγραφέας Τζέημς Μπάρι:
- « Αν έχεις γοητεία, δεν έχει σημασία αν δεν έχεις τίποτε άλλο-αν δεν έχεις, ό,τι και να έχεις δεν έχει σημασία».
Γιώργος Λακόπουλος στο ieidiseis.gr
0 Σχόλια