Το μήνυμα της κάλπης και ο απροσδιόριστος χρόνος των εθνικών εκλογών επιβάλει προοδευτική πλειοψηφία: Η μεγάλη Παράταξη, δεν σηκώνει άλλη παράταση …μικροκομματικών ανταγωνισμών ηγετικών ομάδων
Σ΄όλο τον κόσμο τα δημοκρατικά και πολύ περισσότερο τα προοδευτικά κόμματα μετά από εκλογές συνεδριάζουν συντεταγμένα και αντιπροσωπευτικά όργανα για να αποτιμήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι κίνηση στοιχειώδους σεβασμού στο εκλογικό σώμα.
Ας είμαστε ρεαλιστές! Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει συγκεκριμένα κοινωνικά μηνύματα . Θα ήταν λάθος να παραχαραχθεί με μικρομμομματικούς ακροβατισμούς .Με δικαιολογίες για τα ποσοστά που έλαβαν οι ηγεσίες των κομμάτων, ως αποδοχή για τις προτάσεις τους.
Πρέπει να δούμε το δάσος. Τη μεγάλη εικόνα που δείχνει καθαρά ότι μετά πέντε χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης ο μέσος πολίτης διέκρινε επιδείνωση της κοινωνικής και οικονομικής του κατάστασης! Με εύλογα ερωτηματικά για το ρόλο της χώρας στις γεωπολιτικές περιφερειακές ανακατατάξεις που εξελίσσονται.
Η πρωτοφανής αποχή, είναι ξεκάθαρο πια, ότι δεν ήταν μια τυχαία επιλογή.
Αποτυπώνει μηνύματα:
Το κύριο είναι ότι πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που είχαν επιλέξει στις προηγούμενες εκλογές ΝΔ εξέφρασαν τώρα απόρριψη των πολιτικών της.
Αλλά το ίδιο ηχηρό είναι ότι για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση αρνήθηκαν την ψήφο σε κόμματα του προοδευτικού χώρου επιλέγοντας κατά κύριο λόγο την αποχή ή σε μικρότερο βαθμό τη διάχυση. Όλες οι έγκυρες προσεγγίσεις το ερμηνεύουν αυτό ως διαφωνία στην «κεντρική» γραμμή των κομμάτων να προτάξουν το μικροκομματικό ανταγωνισμό για τη δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη θέση και όχι την συμβολή τους στη πρόταση και τους τρόπους διαμόρφωσης μιας προοδευτικής πλειοψηφίας.
Το άθροισμα της αποστασιοποίησης είναι πολύ μεγάλο και δεν περιορίζεται ούτε στο ένα εκατομμύριο ψήφων των απωλειών της ΝΔ, ούτε στις περισσότερες από 300 χιλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων κομμάτων του προοδευτικού τόξου.
Υπό αυτές τις συνθήκες εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει την ανισορροπία της υπαρκτής κοινωνικής αντιπολίτευσης με την πολιτική και τον κίνδυνο ενταφιασμού μιας παρακαταθήκης της μεταπολίτευσης που έδινε οξυγόνο στη Δημοκρατία και λύσεις στα προβλήματα των πολιτών.
Ενώ μέχρι πρόσφατα αναμετρόταν εναλλακτικά κόμματα εξουσίας, γεγονός που έδινε το δικαίωμα στον πολίτη να επηρεάζει διεργασίες και εξελίξεις, τώρα αυτό το πλεονέκτημα κινδυνεύει να χαθεί σε κοινωνικά αδιάφορες περιχαρακώσεις αξιωματούχων…
Πλέον δε βρίσκουν έδαφος κοινωνικής αποδοχής ερμηνείες του τύπου «μα οι διασπάσεις δεν βοήθησαν… θέλουμε χρόνο…» κλπ.
Η εκλογική στάση των ψηφοφόρων έδειξε ότι δεν αναγνωρίζει αυτόν τον ισχυρισμό, αντιθέτως φαίνεται να θυμώνει με την ενθάρρυνση διασπάσεων και τη λάθος προσδοκία ότι θα ενδυνάμωναν την δυναμική κοινωνικής πλειοψηφίας κι όχι τις εσωκομματικές επιρροές.
Όλα αυτά καθιστούν οφθαλμοφανές πως οι πολίτες για να συμμετέχουν και για να ενεργοποιηθούν θέλουν να διακρίνουν τη διέξοδο κυβερνησιμότητας για τα προβλήματα που τους αφορούν.
Το τοπίο μετά τις εκλογές είναι συγκεκριμένο και στη βάση αυτή πρέπει να αναζητηθεί η διέξοδος για την επόμενη διακυβέρνηση που για πολλούς λόγους μπορεί να υπάρξουν «απρόβλεπτες» εξελίξεις
Υπάρχει ένα μεγάλο κόμμα που παρά τις συντριπτικές απώλειες εξακολουθεί να αποτελεί κορμό διακυβέρνησης της δεξιάς παράταξης, η οποία προτάσσει την κυριαρχία του αχαλίνωτου κερδοσκοπικού ανταγωνισμού.
Υπάρχουν και δυο – τρία μικρά κόμματα που συσσωρεύονται στον εκλογικό άξονα 10-15% αλλά με ζητούμενο τον μικροκομματικό ανταγωνισμό.
Αυτή η λογική ηττήθηκε κοινωνικά στις ευρωεκλογές και πρέπει να αλλάξει.
Πρωταρχικός και διακριτός στόχος πρέπει να γίνει η ένταση των διεργασιών για τη διαμόρφωση κοινωνικοπολιτικής πλειοψηφίας με προγραμματική ενότητα διακυβέρνησης.
Δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις! Ο δρόμος αυτός δοκιμάστηκε με επιτυχία στη Γαλλία και σ άλλες χώρες.
Με καθαρό τρόπο λοιπόν, αντί για εσωστρεφή συνέδρια επιβεβαίωσης γραφειοκρατικών ομάδων πρέπει να ανοίξει με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους ένας διάλογος για το πρόγραμμα διακυβέρνησης του προοδευτικού χώρου και τα όργανα συντονισμού.
Η πρόταση αυτή δεν ακυρώνει ούτε καταργεί την πολιτική αυτονομία ούτε την οργανωτική αυτοτέλεια των προοδευτικών κομμάτων.
Αντίθετα, πάνω σε ένα κοινού προσανατολισμού προγραμματικό κείμενο που θα μπορούσαν να συνεπικουρήσουν, έμπειρα, με κοινωνική αποδοχή, αξιόπιστα, πρόσωπα σύμβολα όπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου, τα κόμματα συντεταγμένα και με ευγενή άμιλλα θα μπορούν να εμπλουτίσουν και να επαναπροσδιορίσουν μια προγραμματική πρόταση με μοναδικό προσανατολισμό το μονομέτωπο αγώνα της πολιτικής αλλαγής.
Προφανώς έχουν κατατεθεί και μπορεί να υπάρξουν και άλλες προτάσεις. Είναι αναγκαίες και ευπρόσδεκτες αρκεί να καθιστούν την κοινωνία διαμορφωτή.
Ωστόσο, καθώς ο χρόνος πιέζει, πρέπει να ξεκινήσουν με καθαρή στόχευση οι διαδικασίες, πριν μεταλλαχθεί το πολιτικό σύστημα της χώρας σε αντίγραφο άλλων χωρών όπου δεν αναμετρώνται εναλλακτικές πολιτικές αλλά απλώς πρόσωπα με τις «υποχρεώσεις» τους…
Χάρης Τσιόκας: Πρώην Βουλευτής, Μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
0 Σχόλια