Ζει πλέον μέσα στα ερείπια που άφησε...- Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής

 

Για εμάς που ανήκουμε σε εκείνη την γενιά που είδαμε ηλικιακά το 2009 την ζωή μας να αλλάζει από την μια στιγμή στην άλλη, που είδαμε τις ζωές μας, τα εισοδήματα μας να σβήνουν μαζί με τα όνειρα μας για εξέλιξη, πρόοδο και προκοπή, για όλους εμάς λοιπόν η σημερινή ημέρα θανάτου του πρώην Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αποτελεί μια ιδιαίτερη ημερομηνία αναφορικά με το παρελθόν αλλά και το παρόν...

Η αλήθεια είναι ότι οι αδυναμίες, το πνεύμα ευρείας οικονομικής διαφθοράς των Ελληνικών κυβερνήσεων από πριν το 2010 ακόμη σε συνδυασμό με το ανύπαρκτο παραγωγικό μοντέλο και τον εξωφρενικό εξωτερικό δανεισμό, οδήγησαν το 2010 γρήγορα την ελληνική οικονομία και κοινωνία κάτω από την γερμανική μπότα.

Έτσι όλες εκείνες οι φάτσες όλων αυτών των θεσμικών παραγόντων και ξένων προσωπικοτήτων που κατέκλυσαν τα τηλεοπτικά πλάνα των δελτίων ειδήσεων για πάνω από μια δεκαετία, έγιναν γνωστές ακόμα και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδος, με κύριο σκοπό να κρυφτεί όσο γίνεται η κυβερνητική διαφθορά και αδυναμία και να αναδειχθεί η γερμανική παντοκρατορία και η ξένη εξάρτηση, ως μόνη αιτία της κοινωνικής και εθνικής μνημονιακής δυστυχίας και των αδιεξόδων μας.

Οι χθεσινοί υπάλληλοι που στις χώρες τους δεν ήταν τίποτα και πουθενά, από την μια ημέρα στην άλλη κυριάρχησαν στην ελληνική πραγματικότητα και εκβίασαν κυβερνήσεις, οικονομίες και κράτη...Από το παράφωνο ''Καλό κουράγιο'' του Όλι Ρεν την πρώτη ημέρα άφιξης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, μέχρι την πρώτη επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα και το μπες - βγες των Τροικανών στα υπουργεία με τον Τόμσεν, τον Κοστέλο και την Βελκουλέσκου όλη αυτή η παρέλαση των δυναστών και των τοποτηρητών, είχε έναν βασικό αίτιο και έναν βασικό συνένοχο πέραν από την Καγκελάριο Μέρκελ και αυτός ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο οποίος άσκησε μια εκβιαστική επεκτατική οικονομική πολιτική, στοιχεία της οποίας θα βρει κανείς ως ομοιότητες στο βιβλίο ''Ο Αγών μου'' του Γερμανού Δικτάτορα Αδόλφου Χίτλερ.

Για το μήνυμα τόσο της σημερινής ημέρας, το πρόσωπο ως διαδοχική εξουσία, το μοντέλο εξουσίας όσο και για το ηθικό δίδαγμα αυτό καθ' αυτό, έχει γράψει πολύ εύστοχα ο Ποιητής Κώστας Βάρναλης:

''Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο

Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως

Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.

Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.''.