Και στο τέλος δεν έρχεται ούτε η "Κάθαρση" να βάλει ένα χεράκι...- Γράφει ο Λάμπρος Παπαδής

 

Καταιγισμό αρνητικών σχολίων δέχθηκε η παράσταση "Μήδεια" του Φρανκ Κάστορφ, που ανέβηκε στην Επίδαυρο...

Η παράσταση που παρουσιάστηκε στο Αργολικό Θέατρο σε δύο βραδιές ισχυρού καύσωνα, φαίνεται πως δεν εντυπωσίασε πολλούς, με αρκετούς από τους θεατές να φεύγουν εξοργισμένοι από τον χώρο πριν ακόμα ολοκληρωθεί το έργο και ο λόγος ήταν η ιδιαίτερη οπτική του Βερολινέζου σκηνοθέτη γύρω από την σκηνογραφία καθώς ο χώρος της παράστασης για τις ανάγκες αυτής γέμισε με σκουπίδια και αντίσκηνα...

Δικαιολογημένη θα έλεγε κανείς η οργή και το κράξιμο του κόσμου για μια τέτοια παράσταση ενός ξακουστού και κορυφαίου κλασικού αρχαίου δράματος, που ανέβηκε σε έναν χώρο που ακόμα αντηχούν οι φωνές και τρίζουν οι πέτρες από τις ερμηνείες του Μάνου Κατράκη ως Οιδίποδα επί Κολωνώ, του Αλέκου Αλεξανδράκη ως Ορέστη και του Κωνσταντίνου Καζάκου ως Προμηθέα Δεσμώτη...

Έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές πάνω στο θεατρικό πλάνο και την ενδυματολόγια στο ελληνικό θέατρο... Πολλοί σκηνοθέτες ή και υπεύθυνοι παραγωγής θεωρούν τον τόπο και τον χρόνο εξέλιξης του κάθε έργου ως θεμέλιο λίθο ερμηνείας, μεταφοράς και ενσάρκωσης του έργου *(Και καλά κάνουν...). Αλλά....Αυτό το οποίο παρατηρώ μονότονα και σπαστικά από το 2004 περίπου στην νέα τάση της θεατρικής ενδυματολογίας, την λαίλαπα της αντι-συμβατικότητας και του δήθεν  εναλλακτικού. Πιστεύω ακράδαντα ότι σε ότι έχει να κάνει με τις θεατρικές πράξεις-έργα των αρχαίων τραγικών ποιητών, όχι απλά πρέπει να φερόμαστε με κάποιον σεβασμό αλλά με ευλάβεια σε όλα... Ακόμα και στην ενδυματολογία.... 

Κάποια πράγματα όπως τα έργα των μεγάλων τραγικών της αρχαιότητας απλά δεν τα αγγίζουμε, από την στιγμή που στην ίδια την φιλολογική κοινότητα προκύπτουν διαφωνίες ακόμα και στην μετάφραση και την ερμηνεία, δεν μπορούμε και εμείς αλλά και οι καλλιτέχνες να δημιουργούν περισσότερο χάος και στο έργο αλλά και στον νου του θεατή. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος... Σε έναν ενεργό ρόλο, ενός έργου, ενός τραγικού ποιητή όπως ο Ευριπίδης, στο κομμάτι της ενδυματολογίας δεν χωρούν προς χάριν καμίας αντι-συμβατικότητας ούτε τζιν παντελόνια, ούτε πουκάμισα, ούτε μπλούζες ροκ ξεσκισμένες με αλυσίδες. Δεν χωρούν επίσης ούτε αρβύλες και αθλητικά παπούτσια... 

Επίσης δεν χωρούν, γιατί δεν υπήρχαν τότε έντονα μακιγιάζ στις πρωταγωνίστριες του έργου, ούτε κόκκινες ή ξανθές ανταύγειες , γιατί πιθανότατα η Ιφιγένεια πριν πάει στην Αυλίδα δεν πήγε πριν κομμωτήριο. Είτε το θέλουμε είτε όχι η Χλαμύδα και το Σανδάλι θα είναι η μόνη αξιοπρεπής θεατρική ενδυμασία, που θα μεταφέρει ηθοποιούς και θεατές στον τόπο και χρόνο μιας αρχαίας τραγωδίας ή και κωμωδίας ακόμα.

Όσο κιτς και να ακούγεται, όσο και αν έχει κατηγορηθεί και να πρέπει να θαφτεί και να εξαφανιστεί από την θεατρική μνήμη και ιστορία... Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει σοβαρός μάγειρας χωρίς ποδιά, γιατί δεν υπάρχει μάστορας χωρίς εργαλεία και αυτοκίνητο χωρίς φρένα.

Γιατί πολύ απλά χωρίς ιστορικό ρεαλισμό δεν υπάρχει κάθαρση στο Αρχαίο Θέατρο...