"Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται"

 

Του *Σίμου Τσιλίκα

Πριν μερικές μέρες, το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας δημοσίευσε  τρία σχέδια νόμου που αλλάζουν και πάλι δυσάρεστα την περιβαλλοντική νομοθεσία. 

 Και τα τρία  νομοσχέδια δόθηκαν προς διαβούλευση με προθεσμία (12, 11 και 4 μέρες), αγνοώντας τη νομοθεσία που η ίδια η κυβέρνηση θέσπισε και προβλέπει τουλάχιστον 2 εβδομάδες διάρκεια. Μάλιστα, ενώ οι διαβουλεύσεις έληξαν στις 28 Φεβρουαρίου, τα τρία νομοσχέδια ενώθηκαν σε ένα και κατατέθηκαν στη Βουλή την αμέσως επόμενη μέρα, δηλαδή την 1η Μαρτίου, ημέρα εθνικού πένθους λόγω του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη.

Το πρώτο νομοσχέδιο αφορά στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής από ανανεώσιμες πηγές και την ενσωμάτωση ευρωπαϊκών οδηγιών.

Το δεύτερο στη μετονομασία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων καθώς και τη διεύρυνση του αντικειμένου της με νέες αρμοδιότητες. Το εν λόγω πολυνομοσχέδιο κατατέθηκε, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι δημόσιες αντιρρήσεις των θεσμικών οργάνων της ΚΕΔΕ, ΕΔΕΥΑ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ, των εκπροσώπων των εργαζομένων και της ΠΟΕ ΔΕΥΑ που είναι οι κατ εξοχή διαχειριστές του νερού στην χώρα μας. Στο νομοσχέδιο υπάρχουν 263 άρθρα με τα οποία ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση του νερού, παρά τις αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας!

Αντικειμενικά, δεν υφίσταται ανάγκη δημιουργίας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής για τα νερά από την ώρα που δεν υπάρχει το ανταγωνιστικό πλαίσιο, δηλαδή δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά, την οποία πρέπει να εποπτεύσει, να ελέγξει και να ρυθμίσει για να τηρούνται οι κανόνες ανταγωνισμού.

Ενώ το τρίτο είναι ένα συνονθύλευμα διατάξεων, οι περισσότερες από τις οποίες είναι αδιευκρίνιστης αναγκαιότητας και αφορούν τους τομείς της ενέργειας, του φυσικού περιβάλλοντος και της πολεοδομίας / χωροταξίας.

Στέκομαι στο δεύτερο νομοσχέδιο καθώς είναι εξόφθαλμο πλέον ότι  η διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της ΡΑΕ στους τομείς των αποβλήτων και των υδάτων, χωρίς καμία τεκμηρίωση για αυτή την επιλογή, αλλά και κυρίως μη παρέχοντας τα εχέγγυα για τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση αυτού του πολύτιμου κοινωνικού αγαθού. 

Το “δικαίωμα στο νερό” αποτελεί αναγνωρισμένο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και μια αναγκαία προϋπόθεση για την αξιοπρεπή διαβίωση. Λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία του πόσιμου νερού στη ζωή των ανθρώπων, δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να τίθεται υπό αμφισβήτηση ο δημόσιος χαρακτήρας του.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού επιχειρήθηκε δεκαετίες πριν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απέτυχε λόγω των υψηλών τιμολογίων που εφαρμόστηκαν, την έλλειψη συντήρησης των εγκαταστάσεων και της υποβάθμισης της ποιότητας του νερού και των υπηρεσιών διαχείρισης. Σήμερα, το σύνολο των χωρών αυτών επανέφερε την διαχείριση του νερού στο κράτος ή στους Δήμους, για να διασφαλίσουν ότι το νερό που παρέχεται στους πολίτες θα είναι ασφαλές, ποιοτικό και φθηνό.

Προκαλεί εντύπωση και γεννά πολλά ερωτήματα το γεγονός ότι η Κυβέρνηση επιμένει με κάθε τρόπο στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης, αδιαφορώντας έτσι προκλητικά για τα συμφέροντα των πολιτών. Το νερό δεν είναι εμπορικό προϊόν για να τεθεί υπό τον έλεγχο της ρυθμιστικής αρχής, η οποία χρησιμοποιείται καθαρά ως προθάλαμος της ιδιωτικοποίησης των νερών στην χώρα μας και μέσω της οποίας επιχειρείται  να ξεπεραστούν οι αποφάσεις του Σ.Τ.Ε. και του Συντάγματος που απαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση του.

Η επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση των νερών είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους .

*Ο Σίμος Τσιλίκας είναι δημοτικός σύμβουλος στο Διδυμότειχο