Στις 26 Μαΐου του 1916 η κυβέρνηση της Ελλάδας με την υπόδειξη του βασιλιά Κωνσταντίνου Α' παραδίδουν την Ανατολική Μακεδονία στους Βούλγαρους!
Μια ακόμα επαίσχυντη πράξη του Στέμματος σε βάρος του ελληνικού λαού με την αρωγή αυλόδουλων και εξωνημένων Πολιτικών.
Η προσκύμενη στον βασιλέα κυβέρνηση Σκουλούδη για να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός υπέρ των
Γερμανών, που ήδη είχαν αρχίσει τις μάχες στο πλαίσιο του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου αποφάσισε την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους - συμμάχους των Γερμανών. Ο πρωθυπουργός Στέφανος Σκουλούδης, ο υπουργός Στρατιωτικών Ιωάννης Γιαννακίτσας, ο αναπληρωτής επιτελάρχη του Στρατού (και κατοπινός δικτάτορας) Ιωάννης Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του φιλογερμανού και νυμφευμένου με την αδελφή του Γουλιέλμου Β’ Κάιζερ της Γερμανίας, Σοφία, βασιλιά Κωνσταντίνου, αποφάσισαν την προκλητική παράδοση του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους, στις 26 Μαΐου 1916 και την παράδοση της Καβάλας.
Η βασίλισσα και ο σκοτεινός ρόλος της:
Εδώ αξίζει να παραθέσουμε τρεις επιστολές της βασίλισσας Σοφίας προς τον αδελφό της Κάιζερ Γουλιέλμο από τις οποίες εύκολα ο αναγνώστης καταλαβαίνει τον ρόλο της.
1: «Δυστυχώς ευρέθημεν υποχρεωμένοι να δεχθώμεν τελεσίγραφο της Αντάντ και επιθυμούμεν τον πόλεμον παρά το πλευρόν της Γερμανίας, και λόγω των πολιτικών πλεονεκτημάτων και ένεκα της ανάγκης να απαλλαχθώμεν των λυσσαλέων εχθρών μας»…
2: «Είθε τα άτιμα γουρούνια να λάβουν την τιμωρίαν, η οποία τους αξίζει. Ελπίζω να μη λησμονήσεις ότι η Ελλάς δια τα σχέδιά μας θα ηδύνατο συνδεομένη σιδηροδρομικώς, να παράσχη χρήσιμον και πολίτιμον βοήθειαν εις αγαπητήν μας πατρίδαν (Γερμανία…) λόγω της γεωγραφικής της θέσεως».
3: «Θεωρώ το παιχνίδι χαμένο εάν η επίθεση (στη Μακεδονία) δεν γίνει αμέσως. Κατόπιν θα είναι πολύ αργά»!
Έτσι, οι Βούλγαροι ως σύμμαχοι των Γερμανών, κατέλαβαν αμαχητί την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, χωρίς καν να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Και άρχισε το απεχθές έργο των γειτόνων μας, που στα χέρια τους έχουν δεινοπαθήσει η περιοχές της Μακεδονίας, όχι μόνο τότε, αλλά και πιο πριν – το 1912-13 - και στη διάρκεια της κατοχής 1941-1944.
Οι Βούλγαροι με εκτοπίσεις, ξυλοδαρμούς και δολοφονίες ανδρών, με απαγωγές παιδιών, με βιασμούς γυναικών, με τη λεηλασία περιουσιών των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας επιχείρησαν να αλλοιώσουν την εθνολογική εικόνα της περιοχής με σκοπό στη συνέχεια να την προσαρτήσουν στο κράτος τους. Τραγική συνέπεια αυτής τους της τακτικής: πάνω από 45.000 θύματα, που δεν χάθηκαν σε μάχες πολέμου αλλά σε κατάσταση κατοχής, υπήρξαν δηλαδή περισσότερα θύματα και από την πρώτη (1912-1913) και από την τρίτη (1941-1944) βουλγαρική κατοχή.
Μετά την αποβίβαση αγγλο-γαλλικών στρατευμάτων στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1915, γερμανο-βουλγαρικές δυνάμεις κατέλαβαν – καλύτερα τους παραχωρήθηκε - το οχυρό Ρούπελ. Ακολούθως στις 5 Αυγούστου 1916, αφού ζητήθηκε και έγινε αποδεκτό από τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον μετριοπαθή πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαΐμη, γερμανο-βουλγαρικά στρατεύματα προωθήθηκαν παράλληλα με το Στρυμόνα και μέχρι τα τέλη του μήνα ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας. Στις 6 Αυγούστου 1916 η 10η Μεραρχία Αιγαίου του Βουλγαρικού Στρατού έφτασε στην περιοχή της Δράμας. Ο νομάρχης της Δράμας, Νικόλαος Μπακόπουλος, ανέφερε σε Έκθεσή του ότι: «…οι Βούλγαροι εκδιώκουσι τας Ελληνικάς αρχάς, φονεύουσιν χωροφύλακας και πολίτας, ότι διαρπάζουσι περιουσίας και ότι το παν είναι εις την διάθεσιν των μετά του Βουλγαρικού στρατού συνεργούντων Βουλγάρων κομιτατζήδων».
Από την άλλη πλευρά, τα αγγλο-γαλλικά στρατεύματα ανατίναξαν τις γέφυρες του Στρυμόνα και του Αγγίτη αποκόπτοντας έτσι το λαό της Ανατολικής Μακεδονίας από την υπόλοιπη Ελλάδα και παραδίδοντάς τον ουσιαστικά όμηρο στους Βουλγάρους για να προκληθεί αντίδραση του ελληνικού λαού κατά του βασιλιά και της κυβέρνησης.
Τελικά οι Αγγλο-Γάλλοι μέσω αποκλεισμού, βομβαρδισμών και αφοπλισμού στρατιωτών αλλά και έπειτα από συγκρούσεις στον Πειραιά και την Αθήνα ενίσχυσαν τους Βενιζελικούς της Εθνικής Άμυνας έτσι ώστε να καταλάβουν την εξουσία για να κηρύξουν το 1917 τον πόλεμο κατά των Γερμανο-Βουλγάρων. Ο βουλγαρικός στρατός κατοχής αποχώρησε το 1918, με τη λήξη του πολέμου.
Στην περιοχή της Καβάλας ο Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Γερμανός Σακελλαρίδης μετά πεντάμηνη φυλάκιση και βασανισμούς, απαγχονίστηκε από βούλγαρους στρατιώτες του κατοχικού στρατού, τη νύχτα της 5ης προς 6η Ιουλίου του 1917!
Υπολογίζεται πως κατά τη Βουλγαρική Κατοχή 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία για την εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν επέστρεψαν. Σύμφωνα με έκθεση του Έλληνα πρεσβευτή στη Σόφια, έως τον Απρίλιο του 1917 περίπου 6.000 άτομα πέθαναν από ασιτία μόνο στην περιοχή της Καβάλας και 4.000 άτομα στη Δράμα, σύμφωνα με το αρχείο της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των ΗΠΑ.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της κατάστασης, επισκεπτόμενος τις Σέρρες μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων, όπου αντιπροσωπεία των κατοίκων, παρουσίασε αναλυτικά τα δεινά της βουλγαρικής κατοχικής διοίκησης. Μια από τις πρώτες μέριμνες της ελληνικής διοίκησης ήταν ο επισιτισμός της περιοχής.
Και τα χρόνια περνούν και κάποιοι χάνουν από τη μνήμη τους - σαν τα πράγματα στις αποθήκες - την θλιβερή Ιστορία του τόπου μας, του προδομένου από βασιλιάδες, ευόλισθους αυλοκόλακες και δωσίλογους πολιτικούς. Και λίγα χρόνια μετά την προδοτική παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας ήρθε η Μικρασιατική Καταστροφή. Και πίσω από όλα εκείνα τα δεινά βρισκόταν πάντα το ξενόφερτο Στέμμα! Ας προσέχαμε, ας μην ξεχνάμε κι ας μελετούμε την Ιστορία! (για να μην την ξαναζήσουμε)…
Πηγή: Έθνος.gr
0 Σχόλια