Νίκος Νικολόπουλος: Στις 11 Ιανουαρίου 1989 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε την περίφημη φράση, «Η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο».

 Εκείνη την περίοδο, είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο Κοσκωτά και το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν σε «πόλεμο» με το Μητσοτάκη. 

Ακραία πόλωση επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και οι σχέσεις, ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρισκόταν στο “κόκκινο”.

Όταν το 1989 ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε ότι «τα πρωτοφανή γεγονότα που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό δημιουργούν την εντύπωση ότι η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο», κανείς ίσως δεν περίμενε ότι αυτή του η ρήση, θα έμενε ιστορική και περιέγραψε γλαφυρά και συνοπτικά, ακόμα και την σημερινή πολιτική κατάσταση.

Τώρα όπως και τότε ο Εθνάρχης Καραμανλής, απείχε από την πολιτική κρίση καθώς με απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν είχε ανανεωθεί η θητεία του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ωστόσο, και τότε όπως και τώρα, «Τα πρωτοφανή γεγονότα που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό δημιουργούν την εντύπωση ότι η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο».

Ο χαρακτηρισμός του θεωρήθηκε απόλυτα εύστοχος, παρότι μετέπειτα υπήρξαν διάφορες ερμηνείες.

Οι φίλοι του χαρακτήριζαν το ύφος του «δωρικό» και οι αντίπαλοί του τον αποκαλούσαν «ο μεγάλος σιωπηλός».

Κι’ όμως, είναι ο πολιτικός που κατάφερε με τις καίριες ρήσεις του να εκφράσει όσο λίγοι το δράμα, το μεγαλείο, τον ψυχισμό αλλά και τον παραλογισμό της Ελλάδας.

Είναι αυταπόδεικτο, ότι αυτή η εκτίμηση βρίσκει σήμερα αντίκτυπο στην κεντρική πολιτική σκακιέρα, όπου οι όροι του παιχνιδιού αναθεωρούνται κατά το δοκούν, οι κανόνες ισχύουν μόνο στα χαρτιά και το «ευ αγωνίζεσθαι», αποτελεί μια τεθλασμένη διακεκομμένη γραμμή που χωρίζει την αλήθεια με το ψέμα, το κοινό συμφέρον με την ιδιοτέλεια, το νόμιμο με το ηθικό.

Το πολιτικό σύμφυρμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θα μπορούσε από μόνο του να περιγράψει σχοινοτενώς την ουσία του αποφθέγματος Καραμανλή, καθώς ακουμπάει στην σημερινή τραγωδία της πολιτικής εντροπίας και στην απουσία οράματος, αξιών και πολιτικής ορθότητας.

Οι διαχωριστικές γραμμές, που κάποτε ορθώνονταν ως ανάχωμα και προστάτευαν την ίδια την κοινωνία, την οικογένεια και την θρησκεία μας, από την διάβρωση της παγκοσμιοποίησης και τον οδοστρωτήρα της «διαφορετικότητας», σήμερα μοιάζουν με σωριασμένους δίδυμους πύργους, που άνοιξαν τις ερεβώδεις πόρτες της κολάσεως.

Ο πολιτικός αριβισμός και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος που χαρακτηρίζει τα έργα της σημερινής Κυβέρνησης, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την ίδια την εποχή μας και το πολιτικό σύστημα, που έχει ως κλάσμα την θεσιθηρία και κοινό παρονομαστή την αμετροέπεια, το νεποτισμό και την αδιαφάνεια.

Δυστυχώς, ακόμα και το «φρενοκομείο» του Εθνάρχη, φαντάζει φτωχό πλέον, για να περιγράψει το μέγεθος της πολιτικής παράνοιας, που χαρακτηρίζει τους θλιβερούς νόες που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας μας σήμερα.