«Αν στο υπουργείο οικονομικών παρέμεναν τουλάχιστον μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 20 ο Ευκλείδης και ο Γιώργος, η επενδυτική βαθμίδα θα ήταν ήδη εδώ» τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας.
«Παρέδωσαν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, οικονομικά, αλλά και ηθικά. Μια κοινωνία ρημαγμένη από την ανέχεια, το φόβο και το βομβαρδισμό των αντιλαϊκών μέτρων», σημείωσε ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στην παρουσίαση του βιβλίου που είχε την επιμέλεια ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
«Πρώτη τους φροντίδα, όμως, ήταν να ξαναρχίσουν την ίδια πολιτική με τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές, από κει που τη σταμάτησε η ψήφος του λαού το 2015. Πελατειακό κράτος, απευθείας αναθέσεις, ανεξέλεγκτη και χωρίς ρυθμίσεις λειτουργία της αγοράς, φοροαπαλλαγές για τους ισχυρούς, οριζόντια φορολογική λεηλασία για τους πολλούς, ιδίως με ΦΠΑ και ΕΦΚ σταθερούς σε περίοδο πρωτοφανούς πληθωρισμού και επιδόματα. Ως το τυράκι στη φάκα μιας τρομακτικής αναδιανομής εισοδήματος από τους πολλούς στους ισχυρούς», σημείωσε ο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και πρόσθεσε:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε μια χώρα δημοσιονομικά ασφαλή, με γεμάτα ταμεία και κοινωνική συνοχή και σήμερα αυτή η χώρα δεν έχει χάσει μόνο αυτά τα κεκτημένα αλλά και κάτι ακόμη πολυτιμότερο.
Βρίσκεται ενώπιον μιας πρωτοφανούς θεσμικής κρίσης, μια πρωτοφανούς απειλής για την ίδια τη δημοκρατία.
Και η βάση αυτής της σύγκρισης -και κλείνω με αυτό- δεν εδράζεται μόνο στις αξίες και την ιδεολογία των δύο αντίπαλων πολιτικών στρατοπέδων.
Εδράζεται και στους ανθρώπους».
Όλη η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην παρουσίαση του βιβίλου που επιμελήθηκε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος «Με την πλάτη στον τοίχο. Διαπραγματεύσεις για την Οικονομία και την Κοινωνία. 2015 - 2019»
Θέλω να ξεκινήσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ευκλείδη και σε όλες και όλους που αποτέλεσαν κομμάτι της συγγραφής αυτού του βιβλίου που έχω τη χαρά να προλογίζω.
Με την πλάτη στον τοίχο, είναι ο τίτλος του.
Και νομίζω ακριβολογεί.
Έτσι ακριβώς ήμασταν, με την πλάτη στον τοίχο, από την πρώτη μέρα που ο ελληνικός λαός μας ανέθεσε το σισύφειο έργο να απαλλάξουμε τη χώρα από τη δυστοπία των μνημονίων.
Το θέμα είναι ότι δε βρεθήκαμε τυχαία, ούτε με δική μας ευθύνη σ’ αυτή τη θέση.
Οπότε το απολύτως ακριβές είναι ότι μας έστησαν με την πλάτη στον τοίχο.
Εκείνοι που χρεοκόπησαν δυο φορές τη χώρα.
Μία το 2009 και μία το 2014.
Και παρέδωσαν στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, οικονομικά, αλλά και ηθικά.
Μια κοινωνία ρημαγμένη από την ανέχεια, το φόβο και το βομβαρδισμό των αντιλαϊκών μέτρων.
Και η απόφαση, το σχέδιο, που είχαν καταστρώσει, ήταν να πνιγούμε πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε, στα νερά της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν.
Αδιαφορώντας αν μαζί μας πνιγεί και η χώρα.
Παρένθεση το είχαν ονομάσει. Θα το θυμάστε φαντάζομαι.
Αυτό επεδίωκε τότε, τόσο η παράταξη που βύθισε τη χώρα στην κρίση όσο και το οικονομικό κατεστημένο που επωφελήθηκε πριν από αυτή και εκμεταλλευόταν την κρίση για μια πρωτοφανή στην έκταση και την αγριότητα αναδιανομή υπέρ των λίγων. Εις βάρος της ίδιας της ζωής των πολλών.
Στεκόμαστε, λοιπόν εδώ σήμερα μαζί με όλα τα «κακά παιδιά» του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του.
Ικανοποιημένοι γιατί τα καταφέραμε.
Περήφανοι γιατί βγάλαμε την Ελλάδα από το αδιέξοδο των μνημονίων.
Γιατί σταματήσαμε την καταστροφή.
Ρυθμίσαμε το χρέος.
Βάλαμε πάλι μετά από χρόνια την Ελλάδα στις αγορές.
Κι αφήσαμε πάνω από 37 δις στα ταμεία του κράτους.
Αυτά ήταν τα δικά μας επιτεύγματα.
Αυτή η δική μας διαχειριστική ικανότητα.
Όχι στα λόγια αλλά στα έργα.
Εκεί που απέτυχαν τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις που είχαν όλους τους σημαντικούς τεχνοκράτες του παλιού πολιτικού συστήματος, το πέτυχε μια οικονομική ομάδα που δεν είχε μάθει να έχει πάρε δώσε με το σύστημα και τα σαλόνια της εξουσίας ούτε να γοητεύεται από τις νομοτέλειες των αγορών.
Αλλά να δουλεύει με εντιμότητα και γνώμονα τη δικαιότερη δυνατή επιλογή.
Για τη κοινωνία, για την οικονομία, για τη χώρα.
Και όλα αυτά τα πετύχαμε με το μικρότερο δυνατό κόστος για την κοινωνική πλειοψηφία.
Με μια πολιτική μάλιστα που ανακούφισε τους πιο ευάλωτους, στήριξε παρά τα ασφυκτικά πλαίσια τις δημόσιες κοινωνικές δομές, όπως το ΕΣΥ, αύξησε το βασικό μισθό, ανέτρεψε το εργασιακό καθεστώς της ζούγκλας.
Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, μόλις πέρασε ο εφιάλτης αισθάνθηκε ίσως ότι πέρασε οριστικά ο κίνδυνος. Ότι δε ξαναγυρίζουμε πίσω.
Και εμπιστεύτηκε εκ νέου αυτούς που μας χρεοκόπησαν προχθές αλλά τώρα έταζαν μεγαλύτερους μισθούς, καλύτερες δουλειές, περισσότερη ασφάλεια.
Για να οδηγηθούμε εκ νέου σε καταστάσεις χρεοκοπίας.
Όχι αυτή τη φορά του κράτους και των τραπεζών, αλλά της κοινωνίας και των νοικοκυριών.
Οι καλύτερες δουλειές έγινε ο εργασιακός μεσαίωνας του Νόμου Χατζηδάκη ή το λουκέτο για χιλιάδες μικρομεσαίους επαγγελματίες.
Και οι καλύτεροι μισθοί, αυτοί που εξανεμίζονται από την τρομακτική ακρίβεια πριν μπει η 3η βδομάδα του μήνα.
Για την ασφάλεια, ας μη το συζητήσουμε καλύτερα, σε μια χώρα που αν δεν έχει κάποια οικονομική επάρκεια δεν έχει εξασφαλίσει ούτε μια περίθαλψη αξιοπρεπή σε δημόσια νοσοκομεία που καταρρέουν.
Και όλα αυτά, ενώ υπήρχαν όλες οι δυνατότητες να αξιοποιηθεί διαφορετικά η καθαρή έξοδος από τα μνημόνια αλλά και άρση των δημοσιονομικών περιορισμών λόγω της πανδημίας ή τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης.
Πρώτη τους φροντίδα, όμως, ήταν να ξαναρχίσουν την ίδια πολιτική με τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές, από κει που τη σταμάτησε η ψήφος του λαού το 2015.
Πελατειακό κράτος, απευθείας αναθέσεις, ανεξέλεγκτη και χωρίς ρυθμίσεις λειτουργία της αγοράς, φοροαπαλλαγές για τους ισχυρούς, οριζόντια φορολογική λεηλασία για τους πολλούς, ιδίως με ΦΠΑ και ΕΦΚ σταθερούς σε περίοδο πρωτοφανούς πληθωρισμού και επιδόματα.
Ως το τυράκι στη φάκα μιας τρομακτικής αναδιανομής εισοδήματος από τους πολλούς στους ισχυρούς.
Πριν από λίγο έγινε γνωστό ότι ακόμη και αυτή η υποτυπώδης φορολόγηση υπερκερδών των διυλιστηρίων που αναμένεται να φτάσει τα 3 δισ. για το 22, θα γίνει με το χαμηλότερο προτεινόμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή συντελεστή και θα καταγραφεί όχι ως φόρος αλλά ως δαπάνη.
Όπως οι δωρεές φιλανθρωπίας που κάνουν πολλοί πλούσιοι όχι από αγάπη προς τον άνθρωπο αλλά από ανάγκη να παρουσιάσουν μεγαλύτερες δαπάνες ώστε να εκπέσει η φορολογία, των χρημάτων τουλάχιστον που αναγκάζονται να δηλώνουν.
Αυτές ήταν οι πολιτικές που μας οδήγησαν στη κρίση, αυτές οι πολιτικές μας οδηγούν εκ νέου.
Και να υποθέσει κανείς ότι έχουν κάποιο θετικό αποτύπωμα στις λεγόμενες αγορές..
Μάταια θα το κάνει.
Αφού ούτε οι αγορές μας δίνουν καμία επιβράβευση.
Η περιβόητη επενδυτική βαθμίδα που είχε τεθεί ως κεντρικός οικονομικός στόχος του κου Μητσοτάκη και μάλιστα από το πρώτο εξάμηνο του 2020, αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο.
Μην έχετε καμία αμφιβολία, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τουλάχιστον ένα ακόμη χρόνο μπροστά του, μετά την έξοδο από τα μνημόνια,
και αν στο υπουργείο οικονομικών παρέμεναν τουλάχιστον μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 20 ο Ευκλείδης και ο Γιώργος, η επενδυτική βαθμίδα θα ήταν ήδη εδώ.
Ωστόσο η ιστορία δε γράφεται με τα αν.
Δε γράφεται και με τα ψέματα όμως.
Με τη κατεδάφιση της αλήθειας για όσα συνέβησαν τη περίοδο της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Σοφοκλής όμως έλεγε πως «Κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο».
Ούτε αυτό θα αντέξει.
Και όχι μόνο γιατί θα το ακυρώσει η μνήμη των γεγονότων του χθες.
Αλλά και η πράξη της πολιτικής τους σήμερα.
Για αυτό θεωρώ ότι το βιβλίου του Ευκλείδη είναι πολύ σημαντικό που ξεκινάει σήμερα το ταξίδι του.
Σήμερα που όλοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν την υστεροβουλία της κριτικής που δέχτηκε το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και τη σημασία των όσων κατάφερε.
Το «Με την πλάτη στον τοίχο», είναι ένα βιβλίο που καταφέρνει να μιλήσει για την αλήθεια με τον ένα και μοναδικό τρόπο που υπάρχει: Τα γεγονότα.
Και στο τέλος της ημέρας, αυτά είναι που ορίζουν τον πολιτικό και κοινωνικό ανταγωνισμό μακροπρόθεσμα.
Η επικοινωνία, η προπαγάνδα, η στρατευμένη διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας είναι βραχύβιες όταν η ίδια η ζωή, η ίδια η καθημερινότητα έρχεται να τις διαψεύσει.
Το βιβλίο αυτό δεν έρχεται να δικαιώσει.
Έρχεται να εξηγήσει.
Να εξηγήσει μια πολύ κοπιώδη προσπάθεια να σταθεί η κοινωνία στα πόδια της και να ανοίξει ένα καθαρό διάδρομο για το μέλλον.
Και η εξήγηση αυτή, επειδή επιδιώκει να είναι ειλικρινής, δεν κινείται πάντα ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.
Υπήρξαν μάχες που κερδήθηκαν και μάχες που χάθηκαν.
Πάντα όμως, κινηθήκαμε όλοι με αφοσίωση σε αυτή την προσπάθεια, με κεντρικό στόχο να μην επιστρέψει η Ελλάδα στις μαύρες μέρες της ανθρωπιστικής κρίσης.
Διαβάζοντας, συνεπώς, κάποιος το βιβλίο, ανεξαρτήτως -λέω εγώ- πολιτικών προτιμήσεων ή καταγωγών, δεν μπορεί παρά να συγκρίνει.
Πού άφησε τη χώρα η ΝΔ και πού την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε μια χώρα δημοσιονομικά ασφαλή, με γεμάτα ταμεία και κοινωνική συνοχή και σήμερα αυτή η χώρα δεν έχει χάσει μόνο αυτά τα κεκτημένα αλλά και κάτι ακόμη πολυτιμότερο.
Βρίσκεται ενώπιον μιας πρωτοφανούς θεσμικής κρίσης, μια πρωτοφανούς απειλής για την ίδια τη δημοκρατία.
Και η βάση αυτής της σύγκρισης -και κλείνω με αυτό- δεν εδράζεται μόνο στις αξίες και την ιδεολογία των δύο αντίπαλων πολιτικών στρατοπέδων.
Εδράζεται και στους ανθρώπους.
Αφήνω έξω τις πολιτικές ηγεσίες, που κρίνονται στην κάλπη.
Μιλώ για τα επιτελεία.
Από τη μία, τα golden boys που τη τελευταία τριετία έκαναν ρεσάλτο ως γαλάζιες ακρίδες στο δημόσιο πλούτο.
Από την άλλη, νέοι επιστήμονες, οι σύμβουλοι και τα στελέχη της διοίκησης που συμμετείχαν σε αυτή την επίπονη προσπάθεια της διαπραγμάτευσης απέναντι στους θεσμούς, και έδωσαν τα πάντα με ανιδιοτέλεια για ένα σκοπό πολύ μεγαλύτερο από τον τραπεζικό τους λογαριασμό και την πολυτελή ζωή.
Αυτή αν θέλετε, η διαφορά ήθους, είναι και η μεγαλύτερη απόσταση που μας χωρίζει με το στρατόπεδο του αμοραλισμού και του κυνισμού.
Σήμερα λοιπόν, αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία όλων αυτών των ανθρώπων, των γενιών της κρίσης που πάλεψαν από θέσεις ευθύνης στα πλαίσια μιας κυβέρνησης που της έλαχε να ξελασπώσει το μέλλον.
Και δε το έβαλε στα πόδια.
Ανέλαβε την ευθύνη και ας μην της ανήκε.
Είναι η ιστορία πολιτικών στελεχών που δεν ανήλθαν σε θέσεις εξουσίας για να στήσουν παρακρατικούς μηχανισμούς, να μοιράσουν δισεκατομμύρια με απευθείας αναθέσεις, να αγοράσουν με κρατικά χρήματα έναν τερατώδη μηχανισμό προπαγάνδας.
Αλλά ήρθαν για να τιμήσουν την εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας που τους την έδωσε απλόχερα γιατί είχε φτάσει στα όρια της.
Και γιατί στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Υπάρχει πάντα δικλείδα ασφαλείας απέναντι στην αδικία και την εκμετάλλευση.
Είμαι βέβαιος, ότι απέναντι και στη σημερινή κρίση και πάλι η δημοκρατία θα είναι αυτή που θα δώσει τις απαντήσεις.
Και αυτή τη φορά θα είναι ακόμα πιο πειστικές.
Γιατί οι μάχες φέρνουν εμπειρία, γνώση και αποφασιστικότητα σε αυτές και σε αυτούς που τις δίνουν.
Είμαστε, λοιπόν, σήμερα όλοι εδώ στη παρουσίαση του βιβλίου του Ευκλείδη που παρουσιάζει την αλήθεια όσων ζήσαμε, συγκινημένοι και περήφανοι για όσα πετύχαμε.
Είμαστε όλοι εδώ, πιστεύω σοφότεροι από τα λάθη μας.
Αλλά το ίδιο αποφασισμένοι, αν χρειαστεί, να ξαναβγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά.
Με σχέδιο, με ανιδιοτέλεια, με τους ανθρώπους που ξέρουν και με τις αξίες εκείνες που αποτελούν την ψυχή της Αριστεράς και της προοδευτικής παράταξης.
Πριν η πατρίδα βρεθεί και πάλι με την πλάτη στον τοίχο.
Σας ευχαριστώ».
){kind=link}
0 Σχόλια