Η ομιλία ήταν στην νέα παραλία Θεσσαλονίκης και εμείς ήμασταν εκεί από τις 4 το απόγευμα και από εκείνη την ώρα το ''φίδι'' του κόσμου γέμιζε από την εξέδρα μέχρι τον Λευκό Πύργο και την Αριστοτέλους.
Ομολογώ πως δεν καταλάβαινα τι γινόταν, νόμιζα πως θα δούμε ένα θέατρο ή κάτι δημόσιο και ανοιχτό που δεν καταλάβαινα, έβλεπα παράλληλα μια απίστευτη αγάπη για το Πράσινο γύρω μου με σημαίες και λάβαρα και κάπου μέσα στην φαντασία μου γεννήθηκε η ιδέα ότι μπορεί και να δούμε ποδόσφαιρο σε λίγη ώρα και σε κάποια στιγμή ακούστηκε μια κλασική μουσική από τα μεγάφωνα, ήταν η φωνή της Κάρμινα Μπουράνα και μέσα στον χαμό, τα χειροκροτήματα, τα συνθήματα και τις πράσινες σημαίες που ανέμιζαν, εμφανίστηκε η φιγούρα ενός άνδρα που μου έμοιαζε γνωστός από την τηλεόραση.
Τότε ο παππούς μου άρχισε να με σηκώνει με δύναμη στα χέρια του και να μου λέει “Κοίτα ο Ανδρέας – ο Ανδρέας..”.
Αυτό που ζούσα γύρω μου δεν είχε προηγούμενο καθώς η λατρεία και το αίσθημα παθιασμένης αγάπης δεν είχε προηγούμενο… Την ομιλία ολόκληρη δεν την άκουσα να πω την αλήθεια καθώς κοιτούσα συνέχεια γύρω μου στα χέρια του παππού μου για να καταλάβω τι ήταν όλα αυτά…
Μια φράση έμεινε μόνο στο μυαλό μου την οποία την άκουσα και είδα ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια εκείνου του ηλικιωμένου συγγενή που με είχε αγκαλιά… “Το χρέος του Σοσιαλιστή δεν είναι μόνο ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας αλλά η κοινωνική δικαιοσύνη ευρύτερα…”.
Έπρεπε βέβαια να περάσουν αρκετά χρόνια και μέσα από τα διαβάσματα μου και την αγάπη μου για την πολιτική ιστορία να μάθω και να καταλάβω τι ήταν και τι έκανε αυτός ο άνθρωπος που κυβέρνησε την Ελλάδα, γιατί και για ποιον λόγο προκαλούσε τέτοιο κύμα αγάπης και θαυμασμού και πως τον ήξεραν σαν Ανδρέα ως το τελευταίο χωριό της Ελλάδας…
Πέραν από όλα αυτά από τις πολιτικές αναλύσεις, τις ερμηνείες και την επιστημονική θεωρία των πραγμάτων, το γεγονός ότι ένας από τους εκατομμύρια Έλληνες που προκάλεσε τέτοια συναισθήματα ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν και ο Παππούς μου ένας άνθρωπος του μεροκάματου, της βιοπάλης, της οικοδομής και γέννημα θρέμμα της εργατικής κοινωνίας της χώρας ως τα βαθιά του γεράματα, αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη του πολιτικού μύθου και θρύλου και όχι του μυθεύματος ή της στείρας Νεοφιλελεύθερης σύγχρονης πολιτικής και ρητορικής αντίληψης, που λέει ότι αυτά πληρώνουμε σήμερα και ότι η δική του διακυβέρνηση φταίει που σήμερα η φτώχεια και τα Μνημόνια θερίζουν…
Ο σκληρός Νεοφιλελευθερισμός τα υποστηρίζει όλα αυτά που σε φορολογεί, που σου παίρνει το ψωμί από το πιάτο και σου μιλά για τις λίγο καλύτερες ημέρες που θα φέρει η ακρίβεια και η τήρηση των αριθμών της λιτότητας…
Αυτό τους πονάει και αυτός είναι ο εφιάλτης τους, ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι έμπρακτα καλύτερες ημέρες που έφερε στην χώρα και στην κοινωνική οικονομία... Αυτό τους φοβίζει και κράτα το πολιτικό κεφάλαιο της Ελληνικής Κεντροαριστεράς.
Το γεγονός ότι αυτός ο λαός έζησε και με αξιοπρέπεια και πολύ καλύτερα κάποτε και αυτό δεν μπορεί να το ξεχάσει ακόμα και αν προσπαθούν οι Τηλεπαραθυριούχοι της κανονικότητας του Νεοφιλελευθερισμού να το σβήσουν, να το σατιρίσουν και να το διαγράψουν…
Ένα φάντασμα πλανιέται κάθε χρόνο τέτοια ημέρα πάνω από τον πολιτικό ουρανό της ψυχής κάθε Έλληνα και Ελληνίδας… Το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου και της διακυβέρνησης του.
Το όμορφο και ποθητό φάντασμα του 81'.
0 Σχόλια