Οι τελευταίες εθνικές εκλογές στην Ιταλία ήταν ομολογουμένως και χωρίς υπεκφυγές μια από τις δραματικότερες στιγμές, μελανές σελίδες και κυρίως μια από τις εμφατικότερες ήττες για τα κόμματα που εκπροσωπούν τόσο την Ιταλική Αριστερά αλλά και για τις ευρύτερες Δημοκρατικές δυνάμεις, του πολιτικού κέντρου και της Προόδου.
Δεν θα σταθώ τόσο στα όσα έχω αιτιολογήσει σε προηγούμενο άρθρο μου, πριν τις εκλογές στην γειτονική Ιταλία και πριν την διαφαινόμενη νίκη της Μελόνι και των άλλων Συντηρητικών και ακραίων δυνάμεων, αλλά θα μιλήσω και θα αναρωτηθώ με τον δικό μου τρόπο για ποιον λόγο τόσο οι προοδευτικές δυνάμεις όσο και η Ιταλική Αριστερά δεν κατάφεραν να πετύχουν κάτι αξιοσημείωτο, στην μέση κοινή ψήφο ποσοστιαία στην γείτονα.
Οι παλινωδίες μεταξύ Ρέντσι και Λέτα στην κυβερνητική διαχείριση και εξουσία από το 2013 και έπειτα, η ατολμία σε συνδυασμό με την “Εύθραυστη Γυάλα” του Ιταλικού δημοσίου χρέους και του “Αχίλλειου Τένοντα” του Ιταλικού Τραπεζιτικού συστήματος κράτησαν τις Κεντροαριστερές δυνάμεις μακριά από το μοντέλο της ευρύτερης κοινωνικής πολιτικής στην οικονομία, την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος και κυρίως της ασφάλειας της διατραπεζικής εγγύησης τόσο στο ισοζύγιο όσο και στον δανεισμό του πρωτογενή τομέα για την ιταλική οικονομία.
Έτσι από το 2012 και έπειτα με την όξυνση του ευρωπαϊκού χρέους, τις επιβολές των Μνημονίων στα κράτη- μέλη της Ε.Ε. εκ μέρους του Βερολίνου, την αδυναμία δανεισμού και την περιστολή και συρρίκνωση των κρατικών Α.Ε.Π. η Ιταλία έστρωσε κυβερνητικά τον πολιτικό δρόμο στην Μελόνι μέσω του Μάριο Ντράγκι, επιβεβαιώνοντας κατ’ εμέ το ρητό του Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι που έλεγε ότι: “Μετά τους Τραπεζίτες έρχονται οι Φασίστες.” έτσι λοιπόν και η Ιταλία του Ρέντσι 3 χρόνια πριν το δημοψήφισμα τους αποφάσισε να κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τον ”φόνο”, να κρύψει επιμελώς τις εγκληματικές αδυναμίες της οικονομίας, τις κοινωνικές ανισότητες και την περιστολή των εισοδημάτων, για να γλιτώσει από την πραγματοποίηση της απειλής του Σόιμπλε προς τον τότε Γάλλο Υπουργό Οικονομικών Σαπέν ότι θα στείλει την Τρόικα στο Παρίσι, με μια στάση στην Ρώμη μετά…
Δεν στάθηκαν όλα αυτά όμως ικανά από το να εμποδίσουν μέχρι πριν 3 χρόνια τον ερχομό του Ιταλού Παπαδήμου (Μάριο Ντράγκι) στην Πρωθυπουργία της Ιταλικής Δημοκρατίας και εκεί που μετά την αποχώρηση του το περιοδικό TIME μιλούσε για τον άνθρωπο που έσωσε την ιταλική οικονομία και τα ΜΜΕ έπαιζαν δηλώσεις Ιταλών πολιτών για το ποσό ευτυχισμένοι ήταν επί Ντράγκι και πως ανησυχούν τώρα, να σου τους έσκασαν στην κυβέρνηση οι νοσταλγοί του Μουσολίνι και των Μελανοχιτώνων…
Οι ευθύνες τόσο των προοδευτικών δυνάμεων όσο και της Ιταλικής Αριστεράς είναι τεράστιες για την ήττα που υπέστησαν, τις ευκαιρίες που πέταξαν και τις λανθασμένες στρατηγικές που ακολούθησαν οι οποίες δεν έπεισαν τον μέσο απλό Ιταλό πολίτη και οδήγησαν τις επιλογές στην κάλπη, πίσω στην δεκαετία του 1920…Τώρα πως φτάσαμε στην γη και την πατρίδα των γραμμάτων και των πολιτικών διδασκαλιών του Γκράμσι, του Τολιάτι και Ενρίκο Μπερλινγκουέρ να βρεθεί η Ιταλική Αριστερά σε τέτοια κρίση και να υποστεί τέτοια ταυτοτική ήττα; νομίζω ότι 5 χρόνια θα έχει μπροστά της με τους Ακροδεξιούς στον σβέρκο της για να το ψάξει, να το βρει και να το καταλάβει…
Αρκεί να καταλάβει γρήγορα ότι αυτό από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει αν θέλει να ξαναβρεί το δρόμο της, είναι να μιλάει στον κόσμο, για τον κόσμο και προς τον κόσμο για τα προβλήματα του και όχι να είναι μια λέσχη πολιτικής και νοητικής ελίτ αλλά αυτό που ήταν στα δύσκολα χρόνια των διώξεων… Η έκφραση και η πρωτοπορία, η γνήσια ιδεολογική εκπροσώπηση των λαϊκών αιτημάτων, των αναγκών και αναζητήσεων και όχι μια “λέσχη” κοινωνικών γνωριμιών όπως κατάντησε, όχι ”το σπίτι της ειρήνης” όπως λέει το γνωστό ιταλικό τραγούδι στον τίτλο που χρησιμοποιώ, που όλοι έμπαιναν, περνούσαν καλά και ζούσαν στον κόσμο τους σε αντίθεση με τις πολιτικές καθοδηγήσεις και επιταγές του Μπερλινγκουέρ…
“Όταν η επιδίωξη της εξουσίας γίνεται αυτοσκοπός, η πολιτική εκφυλίζεται και παρακμάζει και τα κόμματα μετατρέπονται σε μηχανές εξουσίας που δεν υπηρετούν το κοινό καλό, αλλά ιδιοτελείς βλέψεις και ιδιωτικά συμφέροντα.”.
0 Σχόλια