Είναι από τις στιγμές πραγματικά που θέλω να γράψω με ευλάβεια και σεβασμό, γιατί νιώθω πραγματικά ασήμαντος για να μιλήσω για το καλλιτεχνικό μέγεθος αλλά και το ηθικό βάρος που διέκρινε, την πιο ξακουστή ιέρεια και την καλύτερη ηθοποιό που ενσάρκωσε την Αρχαία Τραγωδία στον 20ο αιώνα, τόσο στο θέατρο όσο και στο κινηματογραφικό πανί… Την αείμνηστη πλέον Ειρήνη Παππά.
Η ίδια κάποτε είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξη της ότι δεν ήταν ποτέ στα δικά της καλλιτεχνικά θέλω να ενσαρκώνει μια γυναίκα ερωτεύσιμη, μοιραία και επιθυμητή αλλά μια γυναίκα μέσα σε έναν ρόλο αγωνίστριας με κάθε τρόπο…
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για το αστείρευτο ταλέντο και την ερμηνεία της σε δεκάδες κλασικά έργα; τι να πρωτοαναφέρει κανείς για την υποκριτική της δεινότητα και την δωρική μορφολογία του προσώπου της, που την κοιτούσες και νόμιζες ότι μια Καρυάτιδα είχε ζωντανέψει μπροστά σου…
Οι κινηματογραφικές της ερμηνείες σε αρχαία κλασικά έργα τόσο στον σινεμά όσο και στο θέατρο άφησαν εποχή και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους ρόλους της στην κινηματογραφική “Αντιγόνη” του Σοφοκλή ή την μαρτυρική “Ηλέκτρα” στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο.
Ειλικρινά όμως εμένα προσωπικά ο ρόλος, η ερμηνεία και η σκηνή που με συγκλόνισε και μου κατέδειξε με το πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι η αείμνηστη Ειρήνη Παππά είχε το θείο χάρισμα της υποκριτικής στην Αρχαία Τραγωδία, ήταν ο ρόλος της στην κινηματογραφική “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη και την ίδια στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας, στο πλευρό του αείμνηστου πλέον Κώστα Καζάκου (Αγαμέμνονας).
Μια σκηνή που είναι τόσο συγκλονιστική και δεν περιλαμβάνει κανέναν μονόλογο, ούτε καν δύο λέξεις πάρα μόνο το Βλέμμα της Ειρήνης Παππά (Κλυταιμνήστρα) την ώρα που βλέπει τα καράβια των Ελλήνων υπό τις διαταγές του Άνδρα της Βασιλιά Αγαμέμνονα, να σαλπάρουν από την Αυλίδα για την Τροία και όλα αυτά μετά την θυσία της ίδιας της κόρης της Ιφιγένειας, που η ζωή της θυσιάστηκε σύμφωνα με την μαντεία του Κάλχα για να φυσήξουν ούριοι άνεμοι, να φουσκώσουν τα πανιά και οι Έλληνες να αλώσουν την Τροία.
Η Ειρήνη Παππά δίνει σε αυτή την σκηνή με το βλέμμα της μια άλλη διάσταση στον ρόλο, καθώς στο πρόσωπο της, στα μάτια της καθρεφτίζεται η οργή και η δίψα για εκδίκηση…
Η κατάρα και ο βουβός σπαραγμός μιας μάνας που είδε το παιδί της να σφάζεται, να θυσιάζεται για τους θεούς από τον ίδιο της τον άνδρα και πατέρα, να προσπερνά τον ρόλο του και αντί σαν πατέρας να φέρεται στην Ιφιγένεια και στην ίδια σαν Στρατηγός, μόνο και μόνο για να μην διαψευστούν οι άπληστες σκέψεις για το χρυσάφι της Τροίας που ακόνιζαν χρόνια το μυαλό των τότε Αχαιών.
0 Σχόλια