Του Λάμπρου Παπαδή
Ο τίτλος του άρθρου μου είναι μία φράση χιλιοειπωμένη και πασίγνωστη. Πρωτακούστηκε ως προεκλογικό σύνθημα το 1920 από τους υποστηρικτές της αντί-βενιζελικής παράταξης, η οποία κατήλθε στην εκλογική αναμέτρηση με το όνομα «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις», το έμβλημα της ήταν η ελιά και βασική επιδίωξη της η επάνοδος στον ελληνικό θρόνο του βασιλιά Κωνσταντίνου Β.
Μια επιδίωξη η οποία δεν άλλαξε με τα χρόνια και όπως φαίνεται με τους αιώνες καθώς η διατήρηση των συμφερόντων του Βασιλικού Θρόνου στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο βασική επιδίωξη της Αντι-Βενιζελικής παράταξης αλλά και του μετέπειτα “Λαϊκού Κόμματος”, του “Συναγερμού” και αργότερα της ΕΡΕ όλων αυτών των διαχρονικά κομματικών προγόνων την Νέας Δημοκρατίας.
Μια αντίληψη που αν κανείς την βάλει κάτω δεν αλλάζει σύμφωνα με την σημερινή επίσημη επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη με τον Πρίγκιπα Κάρολο στην Σκωτία… Αντικείμενο συζήτησης στην συνάντηση φυσικά τα ακίνητα στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου. Έτσι μετά τον πατέρα Μητσοτάκη που επί των ημερών του ο Τέως Βασιλεύς Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ εν μια νυκτί φόρτωσε ένα καράβι πράγματα και περιουσία του ελληνικού δημοσίου και έφυγε στο εξωτερικό, έτσι και τώρα σχεδιάζεται και η πλήρης οικονομική παράδοση των ερειπίων, των οικημάτων και των στρεμμάτων του Τατοΐου που έχουν περάσει με μεγάλο οικονομικό κόστος στα χέρια του ελληνικού δημοσίου, εδώ και δεκαετίες.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε και να πιάσουμε το νήμα επεξήγησης των πραγμάτων από την αρχή… Όσο και αν δεν θέλουν ορισμένοι να το παραδεχτούν ακόμα και οι πιο έγκριτοι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου έχουν τοποθετηθεί και έχουν πει ανοιχτά ότι με το δημοψήφισμα του 1974 δεν επιλύθηκε μόνο το Πολιτειακό ζήτημα στην χώρα αλλά και το ζήτημα της Βασιλικής περιουσίας. Τώρα για ποιο λόγο η συσσώρευση αυτή του ζητήματος έφτασε να μέτρα 2 δεκαετίες, για να φτάσουμε στο 1998 όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε ως παραδεκτό τον λόγο της προσφυγής του τέως βασιλιά στην δικαστική διαμάχη κατά της Ελλάδος, για τα περιουσιακά στοιχεία αλλά όχι τα υπόλοιπα. Το 2000, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα, ενώ στις 28 Νοεμβρίου του 2002, επιδίκασε 13,7 εκατ. ευρώ ως αποζημίωση στον τέως βασιλιά. Στην προσφυγή του ο Κωνσταντίνος ζητούσε 161 εκατ. ευρώ…Το ελληνικό κράτος έδωσε τελικά 12 εκατ., τα οποία κατέβαλε από τον προϋπολογισμό «φυσικών καταστροφών», κάνοντας πολιτικό υπαινιγμό.
Τα ΝΕΑ έγραφαν ότι “τα όρια του εξευτελισμού για τους Γλύξμπουργκ αγγίζει το ποσό της αποζημίωσης (13,7 εκατ. ευρώ ή 4,6 δισ. δραχμές) για τα 75.828 στρέμματα της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο συνδέει ευθέως το ποσό με το ‘τέλος της μοναρχίας’ στη χώρα μας”.
Η ”ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ” ανέφερε ότι “ούτε μία πολυκατοικία στην οδό Αναγνωστοπούλου του Κολωνακίου όπου διαμένει ο κ. Κώστας Σημίτης δεν θα μπορέσει να αγοράσει ο τέως Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος με τα χρήματα που του επιδίκασε χθες το απόγευμα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την απαλλοτρίωση της Περιουσίας του από το Ελληνικό Δημόσιο. Το ποσόν που τελικά επεδικάσθη ως αποζημίωση στην τέως Ελληνική Βασιλική Οικογένεια ανέρχεται στο… εξευτελιστικό 4,66 δισ. δρχ. (13,7 εκατ. ευρώ), από το οποίο ο Κωνσταντίνος θα λάβει 12 εκατ. ευρώ, η αδελφή του Ειρήνη 900 χιλιάδες, η θεία του Αικατερίνη 300 χιλιάδες ευρώ, 500 χιλιάδες ευρώ θα κατατεθούν για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων”.”.
Σύμφωνα με την ”ΑΥΓΗ” “καθυστερημένο υστερόγραφο μιας εποχής που έχει οριστικά κλείσει μπορεί να χαρακτηριστεί η χθεσινή τελεσίδικη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου”.
Ενώ τέλος η ”ΒΡΑΔΥΝΗ” πρόσθεσε “τα πανηγύρια των στελεχών του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύουν ότι (για… ευνόητους προφανείς λόγους) έχουν χάσει την αίσθηση της αξίας του χρήματος, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούν τα 4,6 δισεκατομμύρια δραχμές αμελητέο ποσό”.
Όπως και να το δει κανείς το ζήτημα της Βασιλικής περιουσίας έκλεισε οριστικά τότε με τον λογαριασμό να τον πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος, ο ίδιος που επί δεκαετίες πλήρωνε τους πατεράδες των βασιλιάδων, τους διαδόχους, τις βασιλομήτορες, τις προίκες, τους γαμπρούς, τις νύφες και όλους τους Ρεμπεσκέδες της βασιλείας που έσυραν την χώρα από τον εμφύλιο, στην πολιτική ανωμαλία και στην επτάχρονη χούντα… Ένας λογαριασμός και μια αποζημίωση που προστέθηκε ως κόστος, σε όσα κλήθηκε να πληρώσει η κοινωνία 12 χρόνια αργότερα με την είσοδο στα μνημόνια και στην δυστυχία.
Τώρα τα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν στον ξένο ο τύπο αναφορικά με τις σχέσεις των ξένων Funds που θα αναλάβουν την επένδυση στο Τατόι και τις σχέσεις αυτών με την Βασιλική οικογένεια, νομίζω ότι αν τελικά ισχύουν τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την χώρα όπως είπε κάποτε και ο Κότζακ, σε ελεύθερη μετάφραση…
Το ταξίδι του πρωθυπουργού στη Σκωτία και η συνάντηση με τον Πρίγκιπα Κάρολο για το ζήτημα ανάπτυξης και αξιοποίησης του Τατοΐου ελέγχεται, γιατί παρά πολύ απλά πρώτον ένας εκλεγμένος Πρωθυπουργός μιας χώρας που έχει προεδρευόμενη κοινοβουλευτική Δημοκρατία, δεν μπορεί να συναντιέται επίσημα με μέλη βασιλικών οικογενειών άλλων χωρών για κρατικές υποθέσεις.
Δεύτερον γιατί το ταξίδι στο εξωτερικό κοστίζει, ειδικά σε μια περίοδο που ο κόσμος παθαίνει εγκεφαλικά μπροστά στα ράφια με τα τρόφιμα και μπροστά στα γραμματοκιβώτια με τους φακέλους της ΔΕΗ.
Τρίτον γιατί παρά πολύ απλά αν θα ήθελε ο Πρωθυπουργός να πάρει κάποιες ιδέες από τα ταξίδια του δεν ήταν ανάγκη να πάει στην Σκωτία για τα ανάκτορα του Τατοΐου, θα μπορούσε να πάει στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για να δει πως κατάφεραν αυτές οι χώρες και αντιμετώπισαν την ενεργειακή κρίση χωρίς επιβάρυνση των νοικοκυριών, να πάει σε άλλες χώρες τις Ε.Ε. και να πάρει ιδέες για το πως αντιμετωπίζουν την φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια, την πανδημία και πόσα άλλα… Ας αντιγράψουμε κάποια στιγμή και αυτά, όχι μόνο την επένδυση της κονόμας και της αρπαχτής των ημετέρων…
Και ξέρω καλά ότι με αυτά που γράφω τώρα, ορισμένοι Νεοδημοκράτες, φιλοβασιλικοί – καπιταλιστές που ακούν Πορτοσάλτε, σίγουρα τους ανεβάζω την πίεση και σίγουρα λένε: “Καλά και είναι λύση να μένουν έτσι ερείπια; δεν πρέπει να τα αξιοποιήσει το κράτος και να φέρουν έσοδα και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας;”.
Ειδικά το τελευταίο παιδιά με τις θέσεις εργασίας, όταν το ακούω από ορισμένα κανάλια σε ρεπορτάζ για φιλέτα του ελληνικού δημοσίου, αμέσως το μυαλό μου πάει στο πλιάτσικο… Άλλωστε ότι τραβήξαμε και τραβάμε σε αυτήν την χώρα 12 χρόνια, το τραβάμε με το επιχείρημα των νέων θέσεων εργασίας…
Θέλετε απάντηση; ναι αξιοποιήστε τα για τον κόσμο… Ανοίξτε ένα μουσείο με προσιτό εισιτήριο για τους πολίτες στο Τατόι, δημιουργήστε πάρκα αναψυχής, επιστημονικά πάρκα και αίθουσες για τους φοιτητές και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, φτιάξτε θεματικά περιβαλλοντικά πάρκα, φτιάξτε μια επένδυση για τον κόσμο που πλήρωσε την αποζημίωση του Τέως Βασιλιά και το ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Σκωτία και όχι Ξενοδοχεία και Καζίνο για τους οικονομικούς ”βασιλιάδες” της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας.
Γιατί όπως έγραψε και ο Σαίξπηρ στο έργο του “Ερρίκος Δ’”:
“Ω, ευγενικοί μου άνθρωποι, η ζωή είναι σύντομη…Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων.”
0 Σχόλια