Εν έτει 2022, αποδεικνύεται ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της φαντασίας, όχι μόνο με την «πρωτοτυπία» αλλά και με το οξύ πνεύμα του και για τούτο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί άρρωστος σε ό,τι αφορά την αντίληψή του για τα πράγματα και τις πράξεις του.
Έτσι,δεν είναι πρωτότυπο ένα έγκλημα, αλλά ο τρόπος επιτέλεσής του, η πλούσια στη σύλληψή της ιδέα. Γιατί, όταν παρουσιάζεις εαυτόν θύμα για να περνάς ανυποψίαστος τη στιγμή του λάθους, όταν διαθέτεις ένα «οπλοστάσιο» κατά παντός, όταν θητεύεις στη διαδικασία πρόκλησης φθοράς, όταν συνωμοτείς με το θάνατο, όταν καταντάς εμμονικός, γιατί έχεις πεισθεί ότι καλώς πράττεις, αυτό δεν είναι «πλούτος»;
Πέρα από τα όρια, αρχίζεις και πιστεύεις πλέον τα παραμύθια σου, τις πολυποίκιλες κατασκευές σου, που κάποιοι τις αποδέχονταν ή ήταν συνένοχοι κατά ένα μέρος με την υποτιθέμενη σκέψη: «μην κάνεις όνειρα τρελά, βολέψου και με αυτά …» Το «βολέψου» βεβαίως παραπέμπει σε συνέργεια και ταυτόχρονη υποχώρηση, ώστε να απομένει πάντοτε περιθώριο για τον επικεφαλής!
Πέρα από τα όρια, ίσως κάποιοι παραιτούνται από το να σε ακολουθούν αλλά σου έχουν δώσει δείγματα γραφής, ξέρεις με ποιον, με ποιους συναγελάζεσαι και προχωράς, χωρίς το φόβο της ανακάλυψης του δαιμονικού σου έργου.
Πέρα από τα όρια, μοιάζεις με ορμητικό ποτάμι που ξεφεύγει από την κοίτη του και προκαλεί μία, δύο ,τρεις καταστροφές κι όταν λιγοστέψουν τα νερά θα φανούν ξεκάθαρα οι ζημιές. Κάποιοι, φοβούμενοι ότι θα υπάρξει κι άλλη φορά, κι άλλη καταστροφή, θα αρχίσουν ίσως, να ενδιαφέρονται. Θα έπρεπε να προνοήσουν αλλά πότε, πώς, πού, όταν μια έντονα βιωμένη προσωπική εμμονή για πρόκληση του κακού, λάθρα χρονίζει;
Πέρα από τα όρια και η επινόηση του οίκτου; Πώς να το ονομάσεις ,αχαλίνωτη πλεονεξία ή ξεστράτισμα και άρα ο βρεγμένος από τη βροχή δε φοβάται να βραχεί;
Να που το ανοίκειο, ενυπάρχει και ίσως δεν το υποψιαζόμαστε, γιατί το δικό μας συναίσθημα, μας κάνει ευάλωτους απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις και παραβλέπουμε και εκείνα που δεν έπρεπε. Εν έτει 2022, ίσως και η καχυποψία πρέπει να μπει στο βιβλίο των υποχρεώσεών μας. Γιατί την επιθυμία, της φθοράς κατά παντός δεν την αίρει καμιά εμπιστοσύνη, καμιά ηθική, καμιά αλληλεγγύη.
Ναι, είναι κι εκείνοι που με εμβρίθεια και χωρίς καμιά συναισθηματική αναστολή,με μια απατηλή επιθυμία, προχωρούν στη γνώση, του πώς αλλάζεις τη μοίρα του άλλου και οψέποτε και τη δική σου.
Εφεξής, να μας απασχολήσει πιο έντονα και το «όλα είναι πιθανά να συμβούν» γιατί όχι; Γιατί πολλοί, εν αγνοία μας, ή από αδιαφορία ,διαμορφώνουν τον εαυτό τους εντελώς μόνοι και κάπου υπάρχει κίνδυνος εκτροπής.
Ίσως ανακόψουμε πολλούς δρόμους που ανοίγουν τα κακά ένστικτα.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος ,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός
0 Σχόλια