"Ας ακούσουμε το ξεχασμένο παιδί που έχουμε μέσα μας"

 

Τα παιδιά μας. Τα ζωηρά, τα ατίθασα, τα αυθάδικα, τα «σπαστικά», τα «βλαμμένα», τα ανυπόφορα.

Τα παιδιά μας. Τα ζορισμένα, τα μοναχά, τα τρομαγμένα, τα βουβά, τα αμήχανα, τα θυμωμένα, τα ερωτευμένα.

Τα παιδιά μας. Τα έξυπνα, τα σπιρτόζικα, τα διαισθητικά, τα σαρκαστικά, τα φιλότιμα, τα πρωτοποριακά, το ροκ του μέλλοντός μας.

Τα παιδιά μας. Όλ’ αυτά είναι τα ίδια παιδιά. Κι όλ’ αυτά συνυπάρχουν στιγμές στιγμές στο ίδιο παιδί. Το δικό μας παιδί. Κι όλ’ αυτά τα ξέρουμε. Κι όλ’ αυτά είναι ο καθρέφτης μας.

Ας τ’ ακούσουμε. Ας τους μιλήσουμε. Ας τ’ αγκαλιάσουμε. Ας τα προστατεύσουμε. Ας μην τα δώσουμε βορά σε εντυπώσεις για σκοπούς αλλότριους. 

Κι αν τα παιδιά μας μάς τρομάζουν, είναι γιατί ο εαυτός μας μάς τρομάζει. Εμείς οι ενήλικες, οι γονείς, οι καθηγητές, οι «σημαντικοί άλλοι» πριν ξεσπάσουμε στα παιδιά μας, ας ακούσουμε το ξεχασμένο παιδί που έχουμε μέσα μας, εκείνο το παιδί το ζωηρό, το πλακατζίδικο, το ζιζάνιο, το λυπημένο, το ανυπόφορο που κι εμείς υπήρξαμε. Όλες κι όλοι μας.

Αγγέλικα Σαπουνά στο fb