Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Αυτές τις τρεις μέρες ήταν φανερό ότι το σχήμα κυβέρνηση-αντιπολίτευση απέδωσε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ακριβώς επειδή λειτούργησε με τους κανόνες που διέπουν την άσκηση αντιπολίτευσης.
Η τριήμερη συζήτηση επί της πρότασης μορφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την κυβέρνηση είχε ως επιδίωξη να δείξει ότι αδίκως κατηγορείται για την παράλυση στην οποία γιατί περιήλθε η χώρα λόγω της κακοκαιρίας.
Πρώτα, γιατί το χιόνι έπεσε το μεσημέρι. Αν ήταν βράδυ ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα το είχε κατατροπώσει.
Δεύτερο, γιατί οι μετεωρολόγοι δεν είπαν – δηλαδή έκρυψαν;- στην κυβέρνηση το ακριβές ύψος του επαπειλούμενου χιονιού σε κάθε δρόμο. Αν δεν ξέρεις πόσο χιόνι να περιμένεις, πως να ξέρεις πόσο αλάτι χρειάζεται να ρίξεις; Αν ξέρεις βέβαια ότι χρειάζεται αλάτι.
Τρίτο, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τι έγινε στο …Μάτι.
Για να το σοβαρέψουμε: αν η πρόταση μορφής του Τσίπρα αποδείχθηκε παραγωγική για το κόμμα του, ήταν κυρίως γιατί στη Βουλή αναδείχθηκε ανάγλυφα το εξής:
-Ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί πλέον να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε πολιτικό διάλογο επιπέδου και καταφεύγει στην έκπτωσή της αντιπαράθεσης , με κορώνες και διατυπώσεις χαμηλού επιπέδου .
Όχι απλώς γιατί υστερεί σε σκηνική παρουσία έναντι του αντιπάλου του. Αλλά ειδικά αυτή τη φορά επειδή προσπαθούσε να το εξισορροπήσει με διαρκή και άνευ λόγου …μειδιάματα προσποιητής αυτοπεποίθησης.
Η στημένη κλάκα που χειροκροτούσε κάθε φράση του τον εξέθετε αντί να τον στηρίζει , καθώς ήταν αναντίστοιχη με τη θεματολόγια της συζήτησης.
Έτσι όμως έδειχνε μάλλον αδαής για τα προβλήματα που ετέθησαν από την αντιπολίτευση και προκλητικά αδιάφορος για την κοινωνία που τα υπέστη. Παρά ως … άνετος ρήτορας, όπως προσπαθούσε να εμφανιστεί.
Ακόμη και η περιβόητη «ειλικρινής συγνώμη» του βρέθηκε να συγκρούεται με το σκέλος της επιχειρηματολογίας του για την Αττική οδό: αφού έφταιγε η εταιρία, γιατί ζητούσε συγνώμη ο ίδιος;
Το χαρακτηριστικό του τριημέρου ήταν ότι ένας κύκλος υπουργών και αρκετοί βουλευτές έδειχναν να κάνουν αγγαρεία , αναφέροντας από το βήμα της Βουλής γιατί θα καταψηφίσουν την πρόταση μομφής.
Άλλοι υπουργοί απλώς προσπαθούσαν να μετακινήσουν την ευθύνη που αναλογεί στους ίδιους. Έτσι στη μέση βρέθηκε ένας πολιτικός που υπουργοποιήθηκε με εσπευσμένη απόδοση ιθαγένειας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη , αμέσως μετά τη προηγούμενη κυβερνητική αποτυχία σε φυσική καταστροφή – που δεν ομολογούσε ο Πρωθυπουργός πριν αποπέμψει ως υπαίτιο τον υπουργό Πολιτικής Προστασίας.
Στην ομιλία του ο Χρήστος Στυλιανίδης έβαλε συναίσθημα και εθνικές παραμέτρους , αλλά δεν ήταν ευκρινές αν προσπαθούσε να αμυνθεί για όσα του καταλογίζει η αντιπολίτευση, ή όσα του χρέωσαν τις προηγούμενες μέρες – ακόμη και από βήμα της Βουλής- κάποιοι από όσους κάθονται δίπλα του στο υπουργικό Συμβούλιο.
Για την κυβέρνηση ήταν ένα αποδιαρθρωτικό τριήμερο: βρέθηκε ως υπόλογη στον τοίχο και δεν είχε ακροατήριο.
Ευλόγως αφού το πανελλήνιο είδε και υπέστη όσα -δεν- έγιναν στην πρόσφατη κακοκαιρία. Και συμπλήρωσε την εικόνα της αποτυχίας που είχε σχηματίσει ήδη το περασμένο καλοκαίρι.
Η διαπίστωση «δεν μπορούν», μετασχηματίζεται στην αξίωση «να φύγουν» και η πρόταση μομφής εξέφραζε προφανώς το λαϊκό αίσθημα κατά της κυβέρνησης - τουλάχιστον την ώρα που τα πάντα είχαν παραλύσει..
Τα ορατά πολιτικά συμπεράσματα του τριήμερου της μομφής, αντιστοιχούν σε εφτά πληγείς που ανέδειξε η κυβερνητικοί παρουσίας στη συζήτηση.
Πρώτο. Η πρωτοβουλία Τσίπρα να σύρει στη Βουλή τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση-ανεμομαζώματα που διοικούν οι εντεταλμένοι του από το μέγαρο Μαξίμου, απέδωσε περισσότερα και από όσα ίσως περίμενε και ο ίδιος.
Το σύστημα Μητσοτάκη βρέθηκε στον τοίχο για το σύνολο της πολιτικής του και ο βερμπαλισμός του Πρωθυπουργού στο κλείσιμο , δεν άλλαξε τις δυσμενείς εντυπώσεις
Δεύτερο. Οι προσεκτικοί παρατηρητές διέκριναν ότι η κυβέρνηση δεν αποτελεί ενιαίο σύνολο εκτελεστικής εξουσίας, αλλά είναι άθροισμα επιμέρους μονάδων με μόνη επιδίωξη να μην συμπεριληφθούν προσωπικά στο κυβερνητικό κόστος- εν όψει εκλογών. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Τρίτο. Το επικοινωνιακό σόφισμα για «συγνώμη» ως βάση στήριξης για όσους πήραν το λόγο από τη κυβερνητική παράταξη, δεν λειτούργησε. Έγινε μπούμερανγκ από τη στιγμή που ο Μητσοτάκης δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει για ποιο πράγμα ακριβώς ζητάει συγνώμη και ποιες ευθύνες καταλόγισε και σε ποιόν.
Τέταρτο. Η παλαιοκομματική προσπάθεια να εμφανίσει ο Πρωθυπουργός ότι «κατόπιν ενεργειών του» θα αποζημιωθούν όσοι – όσα οχήματα για την ακρίβεια - εγκλωβίσθηκαν στην Αττική Οδό, τον αποκαθήλωσε θεσμικά . Φάνηκε ως διεκπεραιωτή της επιδίωξης για συμβιβασμό, που μόνο την εταιρία που διοικεί την «Αττική Οδό» συμφέρει -για να αποφύγει τα δικαστήρια.
Πέμπτο. Η συνολική παρουσία της κυβέρνησης στη Βουλή κινήθηκε μακριά από το δημόσιο αίσθημα -που ήταν έκδηλο της ημέρες της κακοκαιρίας, για την κρατική ανικανότητα διαχείρισης.
Η κυβερνητική απολογία συγκρούσθηκε με τη συνισταμένη της κοινής γνώμης και βρέθηκε μακριά από τα αισθήματα απογοήτευσης του μέσου οπαδού της ΝΔ- που δεν είναι συνηθισμένος σε κρυπτόμενος αρχηγούς.
Πολύ περισσότερο όταν για να δικαιολογηθούν υπερβαίνουν το μέτρου της θεμιτής– ως προς το ύφος- επίθεσης στον αντίπαλο. Ο Πρωθυπουργός απευθυνόταν κατά διαστήματα σε εξέδρας γηπέδου με φτηνή και πολύ χρησιμοποιημένη προκάτ ρητορεία - έργο λογογράφων της σειράς.
Έκτο. Κατέστη φανερό ότι το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη , όπως έχει κατασκευαστεί από επικοινωνιολόγους και «ίματζ μέηκερς», εμφανίζει ρωγμές και ο ίδιος δεν έχει προσωπικό απόθεμα πολιτικού κύρους και προσωπικής συγκρότησης για να το υποστηρίξει στο Κοινοβούλιο.
Η προσφυγή με στόμφο στα παλιά κλισέ για τον Κουφοντίνα τους μετανάστες , για τη Νοβάρτις και το προεκλογικό υλικό του … 2019, αλλά και το θέατρο για τον Φουρθιώτη- αντίστοιχο με του Λιγνάδη- τον οποίο εμφάνισε ως… έργο Τσίπρα, τον εξέθετε ως σύγχρονο πολιτικό.
Οι αλλεπάλληλες ατάκες ευτέλειας που δεν ακούγονται πλέον ούτε στα καφενεία, έδειχναν την απόγνωσή της- ανερμάτιστης σε πολλά σημεία – προσπάθειας να βγει από τη δύσκολη θέση, όχι μόνο για την παράλυση της κακοκαιρίας.
Το ύφος του στις «κορυφώσεις» της αγόρευσής του, ήταν αποκαρδιωτικό και διόλου ευπρεπές για το κόμμα το Καραμανλήδων και του Ράλλη. Τα χτυπήματά κάτω από τη μέση, επειδή γνώριζε ότι δεν θα υπάρξει επί τόπου απάντηση , δεν προοιωνίζονται ήπιο πολιτικό κλίμα στο δρόμο προς της εκλογές.
Έβδομο. Πριν τη συζήτηση στη Βουλή και κατά τη διάρκειάς της ήταν ορατό ότι διαμορφώνεται πλέον ένα χάσμα, ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και τους μιντιακούς και οικονομικούς παράγοντες που τον ανέδειξαν και τον στήριζαν ως τώρα .
Τα κουβούκλια προστασίας αυτού του είδους δεν ξανακολλάνε όταν ραγίσουν.
Για τους πιο έμπειρους αναλυτές ήταν αναμενόμενο καθώς από καιρό το κόστος στήριξης της κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο βαρύ. Κυρίως για τα ΜΜΕ που υλοποιούν τις σκηνοθετικές οδηγίες για τη δημόσια παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η ειδησεογραφία υπήρξε αρκετά διαφωτιστική για το κραχ του κρατικού μηχανισμού, ακόμη και στα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Τα σχόλια για την κυβέρνηση ήταν βιτριολικά και μόνο οι φανατικοί …αντι-Τσίπρα αρθρογράφοι προσπάθησαν αμήχανα να βρουν δικαιολογίες για τον βαλλόμενο από παντού Πρωθυπουργό.
Αυτοί ικανοποιηθήκαν με την εμφάνιση Μητσοτάκη στο κλείσιμο του τριημέρου, που θύμιζε πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, χωρίς αίσθηση ότι βουλιάζει περισσότερο.
Το τελευταίο δεν αφορά τον Μητσοτάκη αλλά τον Αλέξη Τσίπρα και το μάθημα για το κόμμα του. Αποδείχθηκε ότι οσάκις παίρνει δυναμικές πρωτοβουλίες, ως αρχηγός της μείζονα αντιπολίτευσης και εν δυνάμει Πρωθυπουργός βρίσκει ακροατήριο και αποδίδουν.
Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μπορεί να αναβαθμίσει τον αντιπολιτευτικό λόγο του και θα ενισχύσει τη εικόνα του να ασκήσει το ρόλο του με σωστές πολιτικές κινήσεις
Από αυτή την άποψη απομόνωση όσων χαρακτηρίζονται< «βαρίδια» ή προκαλούν την κοινή γνώμη, αποτελεί ζωτική προϋπόθεση για τη λειτουργία αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συνεπώς και για την πολιτική της αποτελεσματικότητα και την εκλογική αποδοχή της.
Αυτές τις τρεις μέρες ήταν φανερό ότι το σχήμα κυβέρνηση-αντιπολίτευση απέδωσε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ακριβώς επειδή λειτούργησε με τους κανόνες που διέπουν την άσκηση αντιπολίτευσης.
(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος)
0 Σχόλια