Κάτι επικίνδυνο και αντιαισθητικό απλώνεται πάνω από τη χώρα. Η εγκαθίδρυση ενός ορατού – αόρατου μπερλουσκονισμού.
Να γίνουμε πιο σαφείς. Ο μπερλουσκονισμός είναι το ανώτερο στάδιο της διαπλοκής. Όταν η οικονομική εξουσία επιδιώκει να ελέγξει πλήρως τις εξελίξεις στα κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Είτε αυτοπροσώπως (το «φαινόμενο Μπερλουσκόνι»), είτε δια αντιπροσώπων.
Πάμε τώρα από τους ορισμούς στα συγκεκριμένα παραδείγματα,που το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν στη δημόσια ζωή.
Στην εκλογή νέου αρχηγού στο ΚΙΝ.ΑΛ μόνο οι τυφλοί δεν είδαν ότι ένα ολόκληρο σύστημα επιχείρησε να χειραγωγήσει τη διαδικασία υπέρ ενός υποψηφίου.
Στο σύστημα συμμετείχαν επιχειρηματικά δίκτυα με ισχυρά προγεφυρώματα στα ΜΜΕ. Συγκροτήματα τύπου που όλως τυχαίως είναι τα ίδια που στηρίζουν τον Κ.Μητσοτάκη. Δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι. Αμφιλεγόμενες εταιρείες δημοσκοπήσεων. Υπουργοί της κυβέρνησης της ΝΔ και κομματικοί στρατοί που ανέλαβαν την αποστολή να στηθούν στις ουρές και να ψηφίσουν τον «εκλεκτό» τους.
Ήταν η πρώτη έφοδος του μπερλουσκονισμού για να χειραγωγήσει, ανοικτά και ανερυθρίαστα, κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας, ένα κόμμα, το ΚΙΝ.ΑΛ.
Η κατάληξη δεν ήταν η επιθυμητή. Λίγο γιατί δεν τράβαγε ο υποψήφιος, λίγο γιατί η δουλειά ήταν τόσο στημένη που προκάλεσε αντισυσπείρωση, λίγο γιατί η υποψηφιότητα
Παπανδρέου μπέρδεψε τα πράγματα, οι εγχώριοι «μπερλουσκόνηδες» πήγαν άκλαφτοι. Μαζί με τον υποψήφιό τους.
Tι έκανε στη συνέχεια ο μπερλουσκονισμός? Ξεκίνησε το «Plan B». Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που στο πρώτο πλάνο, «ήταν λίγος», «δεν γέμιζε το κάδρο», «δεν μιλάει καλά», είναι «παιδί του σωλήνα», ξαφνικά έγινε «Κουταλιανός». Μασάει σίδερα, καταπίνει σπαθιά, τελειώνει τον Τσίπρα και αποτελειώνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια διατεταγμένη επιχείρηση-απογείωσης του ΚΙΝ.ΑΛ με στόχο να υποστασιοποιηθεί το νέο αφήγημα. Ότι το ΚΙΝ.ΑΛ του Ν. Ανδρουλάκη αμφισβητεί πολιτικά και εκλογικά
την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της προοδευτικής παράταξης. «Έτσι ξαφνικά» που λέει και ο Αντώνης Ρέμος. Χωρίς να έχουν υπάρξει πολιτικά γεγονότα, κοινωνικές διεργασίες,πολιτικές πρωτοβουλίες και σημεία καμπής που να τεκμηριώνουν μια τόσο ριζοσπαστική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών.
Γιατί το κάνουν αυτό και μάλιστα με τρόπο τόσο άκομψο που στο τέλος να υποψιάζει ακόμη και τους πιο αμέριμνους και ανυποψίαστους?
Γιατί, είτε με το «Plan A»,είτε με το «Plan B»,είτε με το οποιοδήποτε πλάνο του μέλλοντος,ο πραγματικός στόχος του μπερλουσκονισμού είναι ένας: o Tσίπρας.
Όλα τα υπόλοιπα, ο Λοβέρδος, ο Ανδρουλάκης, το ΚΙΝ.ΑΛ.,ίσως πιο κάτω ο Βαρουφάκης και οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα μέσα και τα εργαλεία για την εξυπηρέτηση του ανώτερου σκοπού. Την εξαφάνιση του Τσίπρα από το πολιτικό προσκήνιο, είτε με θεμιτά, είτε με αθέμιτα μέσα.
Το γιατί είναι ευανάγνωστο. Το απώτερο στρατηγικό σχέδιο του μπερλουσκονισμού είναι η διατήρηση της πολιτικής κυριαρχίας του Κ.Μητσοτάκη για τα επόμενα «1,5 + 4» χρόνια. Οι επιδιώξεις είναι εμφανείς και απόλυτα ιδιοτελείς. Για μπίζνες και συσσώρευση πλούτου μέσα σε ένα «Ελληνικό Ελντοράντο» των λίγων και εκλεκτών. Ο μόνος λοιπόν που μπορεί να χαλάσει το πάρτυ είναι ο Τσίπρας. Οχι μόνο λοιπόν «Πυροβολήστε τον πιανίστα», αλλά διαλύστε και το πιάνο. Αυτή θα είναι η πολιτική ατμόσφαιρα τον επόμενο ενάμιση χρόνο, μέχρι να φθάσουμε στις εκλογές.
Ασφαλώς έχει ενδιαφέρον, ότι αμέσως μετά την πρωτοβουλία Τσίπρα, την περασμένη εβδομάδα με τις προτάσεις αλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε η ομοβροντία.
Στην αρχή από τους ελαφρολαϊκούς της παρέας, που φρόντισαν να τη λοιδορήσουν και να την απαξιώσουν με επιχειρήματα από τη ναφθαλίνη.
Στη συνέχεια, πήραν τη σκυτάλη οι «έντεχνοι» με πιο «βαρειά» ρεπερτόρια, αναδεικνύοντας με υποψήφια για Πούλιτζερ «ρεπορτάζ» ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ περίπου έχει σημάνει η ώρα του ξεσηκωμού εναντίον του Τσίπρα. Ακόμη και σε «μαύρη τρύπα» τον έριξαν, έτσι για να τιμήσουν τη μνήμη, μέρες που είναι του μακαρίτη του Θέμου.
Αυτά στο προσκήνιο. Γιατί στο παρασκήνιο οι κινήσεις είναι σίγουρα πιο «χειρουργικές». Ξαφνικά τα συστημικά ΜΜΕ αγάπησαν όλους τους απίθανους εντός του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούν με την πρωτοβουλία Τσίπρα. Σε λίγο είναι βέβαιο ότι θα τους τιμήσουν δεόντως ως «πραγματικούς αριστερούς» και «Νέστορες της Αριστεράς» που έχουν όλα τα δίκαια με το μέρος τους σε αντίθεση με το «καλόπαιδο».
Άλλοι πιο παρασκηνιακοί αναζητούν έναν «αντι-Τσίπρα» μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μπορεί να σταθεί ως αντίπαλος στη διαδικασία εκλογής. Μόνο που εδώ χρειάζεται προσοχή. Γιατί αντί για «δελφίνο» είναι αρκετά πιθανό να καταλήξουν στο Δελφινάριο,μαζί με τον Μάρκο Σεφερλή και την παρέα του.
Για να ανακεφαλαιώνουμε. Όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών και η αυτοδυναμία του Κ. Μητσοτάκη φαίνεται να κινδυνεύει σοβαρά, τόσο περισσότερο θα εισβάλλει στο
προσκήνιο της πολιτικής ζωής ο ορατός – αόρατος μπερλουσκονισμός. Η αμφισβήτηση του Τσίπρα είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αδιατάρακτη κυριαρχία του
Κ. Μητσοτάκη και των φίλιων δυνάμεων του μπερλουσκονισμού. Το κλασικό «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο όλο και πιο πολύ θα εξελίσσεται μονοθεματικά: σε «αντιΤσίπρα» μέτωπο. Όσοι λοιπόν εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» στην Ιστορία, ο δρόμος είναι ανοικτός. Και ασφαλτοστρωμένος.
Θανάσης Τσεκούρας στο ieidiseis.gr
0 Σχόλια