* Γράφει η Φιλία Γεωργουδή – Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του ήρθαν να αποτελειώσουν οτιδήποτε ηθικό, πολιτικό και θεσμικό δεν κατάφερε να αλωθεί από τη δεκαετή κρίση.
Δεν ήταν μόνο η πανδημία που επιδείνωσε την κατάσταση κι απογύμνωσε την πραγματικότητα:
Ήταν οι συστηματικές μεθοδεύσεις του Μητσοτακικού καθεστώτος, το οποίο δεν ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2019 με την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά κάπου το 2017.
Προκειμένου να επικρατήσει, συμμάχησε με κάθε δύναμη του σάπιου κατεστημένου, θώπευσε κάθε συντηρητικό και μισάνθρωπο αντανακλαστικό, κανονικοποίησε τον άκρατο ατομικισμό, μετέτρεψε την ανθρωποφαγία σε κανονικότητα και σε μήτρα πολιτικής στρατηγικής. Ακολούθησε το «όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο», αντιμετωπίζοντας την πολιτική με όρους επιχειρησιακού ανταγωνισμού και άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Μακιαβελισμός, άλωση, λάσπη στον ανεμιστήρα, δηλητηρίαση της δημόσιας ζωής, του πολιτικού διαλόγου και του πολιτικού συστήματος ήταν τα μέσα που χρησιμοποίησε, έχοντας, όχι απλά αρπάξει τους αρμούς της εξουσίας, αλλά παγιώσει σχέσεις νοσηρής αλληλεξάρτησης.
Ο κ. Μητσοτάκης κυβερνά με την ίδια στρατηγική που αξιοποίησε για να εκλεγεί Πρωθυπουργός.
Τα σχεδόν δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας κατέστησαν παραπάνω από ξεκάθαρο ότι το καθεστώς του δημιούργησε ένα αποτυχημένο κράτος:
– Το κατέστησε ανίκανο να παρέχει (διαρκώς) τις βασικές κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές λειτουργίες.
Απαξιώνει τις Εξεταστικές Επιτροπές για να προστατεύσει και να προστατευθεί, ενώ το κομμάτι του μιντιακού συστήματος που το στηρίζει, ακολουθεί απαρέγκλιτα τη γραμμή του κι, αν βγει κάποια είδηση από τις Εξεταστικές που το ενοχοποιεί, αποκρύπτεται και θάβεται. Οι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής σε άσχετα νομοσχέδια κι εν κρυπτώ αποτελούν πάγια πρακτική του Μητσοτακισμού, που προσκολλάται στην κακή νομοθέτηση και στη στρατηγική αιφνιδιασμού των δυνάμεων της αντιπολίτευσης.
– Κατέστησε το κράτος ανίκανο να παρέχει δημόσια υγεία και δημόσια παιδεία (τουλάχιστον κινείται με χειρουργική ακρίβεια προς τη δεύτερη κατεύθυνση)
– Η διαφθορά είναι διάχυτη, χωρίς, όμως να μπορεί να διερευνηθεί όπως πρέπει και, φυσικά, χωρίς να αποδίδεται δικαιοσύνη.
– Οι γυναικοκτονίες καλπάζουν, αγγίζοντας πλέον τη μία κάθε μήνα και, αντί να προβεί σε αποφασιστικές κινήσεις, αρνείται να υπερψηφίσει τη νομική αναγνώριση του όρου, όπως και να προβεί σε αποφασιστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες. Ο Νόμος Τσιάρα περί «συνεπιμέλειας» αποδεικνύει την περιρρέουσα alt – right λογική της, η οποία διαπνέει οριζόντια και κάθετα όλη της την ύπαρξη και καθεστωτική αντίληψη
– Οι κοινωνικές ανισότητες έχουν εκτοξευθεί, αλλά αυτό δεν αποτελεί είδηση για το failed state του κ. Μητσοτάκη. Εξάλλου, το 2017 δήλωνε πως «δεν τρέφει αυταπάτες για μια για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση». Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι το 41% των νοικοκυριών της χώρας δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα του μήνα σε θέρμανση και ρεύμα κι ότι το 30% βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Προφανώς, στον αντίποδα, νομοθετεί υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των υψηλών και πολύ υψηλών εισοδημάτων, τροφοδοτεί τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τέλος ευνοεί τους εργοδότες έναντι των εργαζομένων. Ο κ. Μητσοτάκης μεθόδευσε πολύ γρήγορα -κι αποτελεσματικά- την υλοποίηση αυτής του της οπτικής κάτω από τη μύτη μας, προβαίνοντας παράλληλα σε επικοινωνιακό μπαράζ και σε «λαϊφσταϊλοποίηση» της πολιτικής. Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα του τρόπου με τον οποίο τα Βρετανικά μίντια παρουσιάζουν τη βασιλική οικογένεια και του τρόπου με τον οποίο κάποια ελληνικά, τον κ. Μητσοτάκη και τους συν αυτώ. Ίσως να μην είναι και τυχαίο…
– Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πάει περίπατο. Όταν ασθενείς διασωληνώνονται εκτός κανονικών ΜΕΘ, αλλά ο Πρωθυπουργός αρνείται την πραγματικότητα και ζητά στοιχεία επ’ αυτού, η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει πεταχτεί με θεσμική βούλα στον κάλαθο των αχρήστων.
– Η Δημοκρατία με κυρίαρχο το λαό μετατράπηκε σε μια Δημοκρατία κυρίαρχης ελίτ, αυτής που πλασαρίστηκε ως «άριστη» κι αυτής που τώρα εναγκαλίζεται με το επιτελικό κράτος του Μαξίμου.
Η Ελλάδα κατέχει μια θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης: αυτή του αποτυχημένου κράτους του κ. Μητσοτάκη, με το θλιβερό σκορ του 53,9. Ενδεικτικά, η Ιταλία έχει 43,8, η Ισπανία 40,7, η Πορτογαλία 25,3, η Γαλλία 32, η Γερμανία 24,7 και η Αυστρία 25. Σημειωτέον: το σκορ της Ουγγαρίας είναι 49,6. Η Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη, δηλαδή, είναι πιο αποτυχημένο κράτος κι απ’ αυτό του ακροδεξιού Όρμπαν (πηγή: https://worldpopulationreview.com/country-rankings/failed-states).
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι τόσο η αποτυχία του κράτους, όσο η έλλειψη πληροφόρησης. Δε χρειάζεται και πολλή ανάλυση για την εξάχνωση της ελευθεροτυπίας στη χώρα. Η χώρα το 2021 έπεσε πέντε θέσεις στην κατάταξη των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα σε σχέση με το 2020, αγγίζοντας την 70ή θέση σε 180 χώρες (πηγή: https://rsf.org/en/greece).
Όλα ξεκινούν από τη γνώση για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα, άρα από τη σωστή κι έγκυρη πληροφόρηση. Πολίτες στους οποίους παρέχεται επί τούτου ελλιπής ή παραποιημένη πληροφορία και πληροφόρηση, είναι πολίτες που δεν έχουν σωστή εικόνα για τα πράγματα. Είναι πολίτες που δεν έχουν υγιή ανάμιξη ή ενασχόληση. Είναι πολίτες, των οποίων η κρίση χειραγωγείται.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν ασκεί πολιτική: κάνει politainment και μπίζνες.
Και, παρουσιάζοντας εαυτόν όπως η βασιλική οικογένεια στα βρετανικά μίντια, έχει καταφέρει να πείσει μερίδα κόσμου ότι είναι ο μοναδικός, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι είναι αυτός ο μονόδρομος, ότι είναι ο καλύτερος.
Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί εαυτόν βασιλιά και τους πολίτες, υπηκόους.
Κι, όπως συμβαίνει συχνά με τους βασιλιάδες και τα καθεστώτα τους, στην όποια αντίδραση του λαού, στην όποια αντίθετη φωνή και άποψη, αντιδρά με προσπάθεια φιμώματος.
Έως τώρα, όλα αυτά τα κάνει αθόρυβα -σχεδόν- και βελούδινα. Οι αντιδράσεις υπάρχουν, αλλά περιορίζονται σε συγκεκριμένο κοινό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτό δε θα κρατήσει για πάντα. Το πότε, πώς, με ποια αφορμή θα έρθει η πλειοψηφική αντίδραση, είναι ακόμα απροσδιόριστο.
Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, όλα λειτουργούν σωρευτικά και η αντίδραση δεν έρχεται ως μια απάντηση, αλλά ως πολλές -και κυρίως αυτές που έπρεπε να δοθούν, αλλά δε δόθηκαν.
Το βασικότερο όλων είναι να έχει συγκροτηθεί μια εναλλακτική κυβέρνηση, που θα έχει τη θέληση, τη δύναμη και – κυρίως- το στελεχιακό δυναμικό, να πάει τη χώρα μπροστά. Μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι: Το αποτυχημένο κράτους που θα έχει αφήσει πίσω του ο Μητσοτακισμός, θα είναι, όχι απλά δύσκολη εξίσωση, αλλά καυτή πατάτα.
Το σίγουρο είναι ότι το κράτος δε θα ξαναφτιαχτεί με πρακτικές και νοοτροπίες του παρελθόντος…
* Η Φιλία Γεωργουδή είναι Πολιτική Επιστήμονας
* Άρθρο στο iEidiseis.gr
0 Σχόλια