Στην Ελλάδα είναι αλήθεια (και αναλαμβάνουμε ως εφημερίδα την πλήρη ευθύνη γι αυτό), για πρώτη φορά η σύζυγος ενός πρωθυπουργού, ελέγχεται τόσο πολύ για τον τρόπο που λειτουργεί. Αυτό όμως, δεν σχετίζεται με την εμμονή του Documento ή των δημοσιογράφων του, αλλά με τις επιλογές της ίδιας της κυρίας Μητσοτάκη. Καμία κυρία πρωθυπουργού δεν είχε εμπλοκή με περίεργες οικονομικές διαδικασίες, καμία δεν είχε επιχορηγήσεις από offshore εφοπλιστών, καμία δεν πήγε να καθήσει στα έδρανα του ΟΗΕ σα να ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας και σίγουρα καμία δεν έστειλε τη μαμά της σε επίσημη επίσκεψη σε ξένη χώρα. Επίσης καμία δεν ισχυρίστηκε πως κάνει μαγικά και μετατρέπει τις 10.000 ευρώ του ταμείου της εταιρείας της σε 1,5 εκατομμύρια για να αγοράσει το σπίτι του Βολταίρου.
Ναι, το Documento χτυπάει τη σύζυγο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όχι γιατί έχει προηγούμενα μαζί της, αλλά γιατί ασκεί έλεγχο σε ένα Πολιτικώς Εκτεθειμένο Πρόσωπο και υπερασπίζεται αυτό που δεν κάνει ο ίδιος ο Μητσοτάκης: να απαιτεί από τη γυναίκα του Καίσαρα και να είναι και να φαίνεται τίμια. Αν δεν θέλει να το κάνει, ή αν θεωρεί την τίμια και διάφανη λειτουργία ως περιττή για τα γούστα του, θα κριθεί από το λαό. Αλλά στο ενδιάμεσο, τα Μέσα Ενημέρωσης, εμείς εν προκειμένω, έχουμε υποχρέωση να ασκούμε έλεγχο.
Το γεγονός πως άλλοι δεν ασκούν έλεγχο, δεν κάνει εμάς ιδιόμορφους ούτε απολογούμενους. Έχουμε δικαίωμα να επιλέγουμε τον τρόπο που θα ασκούμε τη δημοσιογραφία , εφόσον όσα γράφουμε είναι στοιχειοθετημένα και επιπλέον στο πώς διαμορφώνεται το γούστο μας σε σχέση με την κομψότητα ή την έλλειψή της. Παλαμακιστές δε μπορούμε να γίνουμε, ούτε να απωλέσουμε την όραση για να μην διαταράσσεται ο ύπνος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εμείς λοιπόν κάνουμε τη δουλειά μας, η οποία μπορεί να είναι, όταν απαιτείται να χτυπάμε τη σύζυγο του Μητσοτάκη. Όταν εισπράττει χρήμα από χορηγούς που ευνοεί η διακυβέρνηση του συζύγου, εμείς θα αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει; Όταν θα αναθέτει στον εαυτό της ρόλο βασίλισσας, εμείς θα θυμίζουμε πως έχουμε Δημοκρατία. Και όταν φαντασιώνεται πως η χώρα είναι γεμάτη υπηκόους, εμείς θα επιμένουμε πως η χώρα έχει πολίτες.
Αυτές τις μέρες, δέκα βουλευτές της ΝΔ, μέλη της Προανακριτικής της Βουλής, αποφάσισαν να εκχυδαΐσουν την πολιτική και να ευτελίσουν το θεσμικό τους ρόλο, μετατρέποντας τον εαυτό τους σε όργανα της απαιτητικής κυρίας. Χωρίς να έχουν δικαίωμα, κάνοντας παράβαση καθήκοντος , ενέπλεξαν το Documento στην δικαστική έρευνα για την Καλογριτσιάδα. Ζήτησαν από τη Δικαιοσύνη, ενώ γνωρίζουν πως το Documento δεν έχει σχέση με αυτή την υπόθεση (το έγραψαν άλλωστε φιλικά Μέσα προς την κυβέρνηση) να κάνει ελέγχους στα οικονομικά της εφημερίδας. Είναι δηλαδή σα να ζήτησαν από τη Δικαιοσύνη να ελέγξει το Βαγγέλη Μαρινάκη που εξέδωσε το ΒΗΜΑ, για όσα έκανε ο Ψυχάρης ως παλιός ιδιοκτήτης της εφημερίδας.
Φυσικά δε μας τρομάζει κανένας έλεγχος. Μας τρομάζει όμως η κατάντια των βουλευτών ενός μεγάλου κόμματος που μας παίρνουν τηλέφωνο για να μας πουν «τι να κάνω κι εγώ έτσι ήθελε η Μαρέβα, εγώ δεν έχω τίποτα μαζί σου». Ναι, αυτό είναι τρομακτικό . Είναι λιγότερο υποτιμητικό να σφουγγαρίζουν το πάτωμά της ή να πλένουν τα εσώρουχά της. Τουλάχιστον όταν κάνουν τις παραδουλεύτρες δεν εμπλέκουν τη Βουλή και τη Δημοκρατία.
Δε μας τρομάζει καμία Σαλώμη και κανένας σολωμός ή μπακαλιάρος της πολιτικής. Έχουμε γράψει πολλές φορές, πως δεν υπάρχουμε γιατί το θέλει ο Μητσοτάκης ή κάποιος άλλος, αλλά γιατί αποτελούμε μια ανάγκη σε ένα καταρακωμένο και ελεγχόμενο τοπίο ενημέρωσης. Θα θυμίσω επίσης κάτι που είχα γράψει όταν ο Μητσοτάκης ξεκίνησε να μας χτυπάει πιστεύοντας πως θα μας ισοπεδώσει επειδή απλώς το θέλει. Το 1999 , έκανα ένα ντοκυμαντέρ στη Ρουμανία για την πτώση του Τσαουσέσκου. Ο στρατηγός Βοϊβουλέσκου που ηγήθηκε της εκτέλεσης του Νικολάι και της Έλενας Τσαουσέσκου, μου είχε πει σε συνέντευξη , πως την ώρα που το εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμαζόταν να πυροβολήσει το ζεύγος, η Έλενα Τσαουσέσκου, ακούγοντας τις φωνές του εξεγερμένου εναντίον της πλήθους, διαβεβαίωνε πως πρόκειται για το λαό που έρχεται να τους απελευθερώσει.
Το πλήθος που φωνάζει εδώ και καιρό, δεν φωνάζει για την «κομψότητα». Είναι η μοίρα όσων κάνουν εγκλήματα στην πολιτική να ζουν και το δράμα της αυταπάτης τους.
(Απόσπασμα από το Editorial στο Documento της Κυριακής)
0 Σχόλια