Τα περασμένα μεγαλεία το στοιχειώνουν. Και η διαρκής υπόμνηση για την (υπαρκτή) προσφορά του ΠΑΣΟΚ στη χώρα, το κάνουν να ελπίζει-μάλλον: να έχει την αυταπάτη- ότι πάλι με χρόνια με καιρούς…
Όμως αυτά, αντί να κεντρίσουν τη λαϊκή μνήμη, γίνονται... αυτεπίστροφο. Ο κόσμος που το καθήλωσε εκλογικά, αυτός ο κόσμος που πήρε τους δρόμους και πήγε (κυρίως) στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, δεν γυρίζει πίσω.
Αφενός διότι δεν συγχωρεί την μετάλλαξη, άρα ιδεολογικά το θεωρεί απονεκρωμένο οργανισμό που δεν εμπνέει για αγώνες και ανατροπές, και αφετέρου γιατί ο κόσμος αυτός, βυθισμένος και ο ίδιος στις αντιφάσεις του, νιώθει ότι το ΚΙΝΑΛ δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει κόμμα εξουσίας. Άρα, ούτε σε επίπεδο προσωπικής φιλοδοξίας ή ιδιωφελούς λογικής καλύπτει τους ξενιτεμένους ψηφοφόρους.
Αφενός διότι δεν συγχωρεί την μετάλλαξη, άρα ιδεολογικά το θεωρεί απονεκρωμένο οργανισμό που δεν εμπνέει για αγώνες και ανατροπές, και αφετέρου γιατί ο κόσμος αυτός, βυθισμένος και ο ίδιος στις αντιφάσεις του, νιώθει ότι το ΚΙΝΑΛ δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει κόμμα εξουσίας. Άρα, ούτε σε επίπεδο προσωπικής φιλοδοξίας ή ιδιωφελούς λογικής καλύπτει τους ξενιτεμένους ψηφοφόρους.
Δεν συγκινεί, δεν ηλεκτρίζει, δεν πείθει το ΚΙΝΑΛ. Εν πάση περιπτώσει ο κόσμος που έφυγε, δεν αντέχει να βλέπει έναν ερειπιώνα στη θέση του δοξασμένου μεγάρου. Γι' αυτό έχει διαβεί προ πολλού τον Ρουβίκωνα, παρά τις πολλές αλλαγές προσώπων, πραγμάτων και συμβολισμών:
Αλλαγή τίτλου και σημάτων, αλλαγές αρχηγών, αλλαγές στο δυναμικό των στελεχών, αλλαγές θέσεων σε βασικά πεδία (π.χ στα εθνικά από Σημίτη και Γιώργο Παπανδρέου) και, φυσικά, το πιο θανατηφόρο: αλλαγές στην επιλογή συμμάχων (συγκυβέρνηση με ΝΔ).
Πολλές αλλαγές, ικανές να διαπομπεύσουν, να διασύρουν και να εξουθενώσουν την μαγική λέξη Αλλαγή που κάποτε είχε συγκλονίσει την Ελλάδα και κρατούσε τα σκήπτρα - αρκούσε μόνη αυτή - στο επικοινωνιακό πεδίο.
Αυτή η λέξη και «ο μάγος της φυλής», ο Αντρέας Παπανδρέου, τον οποίο ήθελαν να ξεφορτωθούν οι επίγονοι. Προπάντων ο Σημίτης και ο ΓΑΠ. Ήταν αγκάθι γι' αυτούς η προσωπικότητα, τα χαρίσματα και η ηγετική στόφα του Αντρέα. Και δυσβάσταχτο βάρος η κληρονομιά του.
Αντί να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στο κόμμα και στη χώρα (καθεστωτική λογική, προχωρημένη διαφθορά και διάβρωση, κράτος αρχαϊκό και ερειπωμένο, λαϊκίστικη πολιτική, εκμαυλισμός και πλείστα όσα παρεμφερή κατέλιπεν φθίνων ο σπουδαίος αλλά και μεγάλος αντιφατικός, Ανδρέας Παπανδρέου), προσπάθησαν και πέτυχαν να ξηλώσουν ή να υποβαθμίσουν τα θετικά του.
Ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη αποδείχτηκε φιάσκο ολκής (εκτός από τα ΚΕΠ του Μπένου, υπάρχει κάτι, έστω και ένα εκσυγχρονιστικό βήμα κατά την σημιτική περίοδο;). Αντιθέτως, μπήκε ξυπόλητη η χώρα στην ΟΝΕ, ενώ στα εθνικά ο πλήρης αναπροσανατολισμός ,αυτός που γέννησε την Λισσαβώνα και το Ελσίνκι, έδωσε επιχειρήματα στην Τουρκία και έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα.
Κάποια εσκυγχρονιστικά βήματα έγιναν όντως επί Γιώργου Παπανδρέου, αλλά τα σκέπασε η τέφρα του πρώτου ονειδιστικού Μνημονίου, για το οποίο θα βαρύνεται εσαεί. Για τον τρόπο που έγινε και γι΄αυτά που θα μπορούσε να αποφύγει.
Το γιατί πλήρωσε τις επιπτώσεις των Μνημονίων μονάχα το ΠΑΣΟΚ, κι όχι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά ενδιαφέρον πολιτικό γεγονός, αλλά δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι ότι η Φώφη Γεννηματά παρέλαβε ένα νεκροζώντανο κόμμα με μαύρο πεπρωμένο.
Προσπαθεί φιλότιμα-όσο της επιτρέπουν οι δικές της δυνατότητες και η δυσμενής συγκυρία- , ανέδειξε κάποια νέα, δυναμικά και εξελίξιμα στελέχη (περισσότερο ικανά από κάποιους υπερεκτιμημένους του παρελθόντος, που χρημάτισαν υπουργοί ενώ ήσαν ανίκανοι ακόμη και να διατηρήσουν σε λειτουργία ένα περίπτερο), αλλά είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει η κυρία Γεννηματά το υπαρξιακής φύσεως θέμα του ΚΙΝΑΛ.
Μα μήπως θα μπορούσε να διαχειριστεί την άρρωστη αυτή κατάσταση οιοσδήποτε άλλος; Ας αφήσουμε στην άκρη την συγκυρία και τις μελαγχολικές συγκρίσεις με το ανδρεϊκό παρελθόν, κι ας ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερικό του ενδιαιτήματος. Εκεί αληθεύει η λαϊκή θυμοσοφία: Κακό χωριό τα λίγα σπίτια.
Ανοίγεις την πόρτα και τι βλέπεις; Μια ομάδα από πρώην, που επηρεάζουν αρνητικά τον χώρο, ακόμη κι αν έχουν φύγει ή παραμένουν εκουσίως στην άκρη. Τόσα τζάκια, τόσες φιλοδοξίες, τόσα συμπλέγματα, τόσοι ανοιχτοί λογαριασμοί πως να χωρέσουν στην γκαρσονιέρα του ΚΙΝΑΛ; Ιδού, το θέαμα:
Πρώην αρχηγοί και πρωθυπουργοί που αλληλοϋποβλέπονται. Ένας συμπλεγματικός άνθρωπος (Σημίτης) που παραφυλάει σαν αλεπού για να επιτεθεί στο κοτέτσι. Ένας άλλος (Γιώργος) που έφυγε, έφτιαξε κόμμα, απέτυχε και ξαναγύρισε με τον τρόπο του. Ένα επιφανές και ικανότατο στέλεχος (Βενιζέλος) που δεν κατάλαβε ποτέ ότι μεγαλοφυία είναι η εξυπνάδα που γνωρίζει τα όριά της(Καμύ). Κι ένα άλλο (Λοβέρδος) που επίσης έφυγε κι έφτιαξε κόμμα, που δεν θυμάται ούτε ο ίδιος πως το λένε, και τώρα διεκδικεί το καπετανάτο στο αμήχανο ασκέρι.
Ο Λοβέρδος δεν στερείται ικανοτήτων (δικό του έργο η άυλη συνταγογράφηση). Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (εκεί τον οδηγεί πια ο πολιτικός προσανατολισμός του, καθώς και το αβυσσαλέο -λόγω Νοβάρτις- μίσος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά ο Λοβέρδος δεν βολεύεται με υπουργικό θώκο σαν τον Χρυσοχοϊδη.
Η φιλοδοξία του είναι μεγαλύτερη. Ονειρεύεται να ανορθώσει το ΚΙΝΑΛ , αν εκλεγεί αρχηγός, και να αναδειχτεί ο ίδιος σε ένα είδος Ελληνα Γκένσερ. Σχετικά μικρό κόμμα, αλλά απαραίτητο για μια συμμαχική κυβέρνηση. Όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά…
Και ιδού η προδιαγεγραμμένη μαύρη μοίρα του ΚΙΝΑΛ: είτε με την Φώφη είτε με τον Λοβέρδο αρχηγό, η μετεκλογική διάσπαση είναι πολύ πιθανή αν όχι βέβαιη.
Η κυρία Γεννηματά, με ανανεωμένη την εσωκομματική εντολή, θα επιδιώξει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να σαρκωθεί βιώσιμη κυβέρνηση. Δεν έχει άλλο δρόμο.
Τότε, η έκρηξη: ο Λοβέρδος και οι συν αυτώ, βουλευτές και στελέχη, επίσης δεν έχουν άλλο δρόμο. Θα φύγουν. Είναι θέμα στοιχειώδους τιμής και ευθιξίας γι΄ αυτούς, με δεδομένο -και δεδηλωμένο- τον φρενιασμένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ εαυτό τους.
Εκτός, βέβαια, κι αν επιδοθούν σε ανερυθρίαστες κυβιστήσεις από αυτές τις γελοίες που συνηθίζονται στην πολιτική. Κυβιστήσεις που δεν έχουν σχέση με την γονιμότητα του αναθεωρείν, αλλά με την κακομοιριά της παντί τρόπω πολιτικής επιβίωσης.
Ε, το ίδιο θα συμβεί στο ΚΙΝΑΛ και αν επικρατήσει ο Λοβέρδος. Η βέβαιη άρνησή του να συμπράξει κυβερνητικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, φωταγωγώντας δρόμο συνεργασίας με τη ΝΔ, θα αναγκάσει σε φυγή ή σε αποστράτευση πλειάδα στελεχών, μεθ΄ών και την κυρία Γεννηματά. Οπότε;
Οπότε, να τη η μαύρη μοίρα που λέγαμε. Ένα κόμμα μικρό, μικρότερο από το σημερινό, ένα κόμμα με ημερομηνία λήξεως. Τα στελέχη του διάσπαρτα θα λιπαίνουν τις μηχανές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ ή θα ονειρεύονται την σύμπηξη νέου φορέα, σε περίπτωση ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.
Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, κι αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα, την πικρή γεύση της συνεχιζόμενης καθήλωσης δεν θα την αποφύγει. Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Από τότε που συνεστήθη, το ΚΙΝΑΛ ανταλλάσσει καλημέρες με τον αφανισμό του…
Εκτός κι αν η αποφυγή περαιτέρω εκλογικής συρρίκνωσης ή ένα ελάχιστο ποσοστό αύξησης χαρακτηριστούν θετικές επιδόσεις. Οπότε, πάσο…
Γιάννης Τριάντης
news247.gr
0 Σχόλια